Nadat we de 'death road' via Tafi del Valle naar Amaicha del Valle succesvol hadden doorstaan, kwamen tegen het einde van de middag in het kleine dorpje Amaicha aan. Eerst maar op zoek naar een plek om te slapen, want via internet, vergeet het maar! Bij hostel Quilla een dubbelkamer gevonden en daarna naar de toeristeninfo gegaan (dat hebben ze echt overal, al wonen er 3 mensen). Op de terugweg liepen we langs een gele renault Kangoo die tours naar Ruines de Quilmes verzorgde (een A4-tje met 'Ruines de Quilmes' zat middenin zijn gezichtsveld toen hij ons erheen reed). Chincito reed ons met zijn compadres (zijn twee kinderen) naar de ruines toe, zodat we deze met zonsondergang konden bekijken.

Onderweg liet hij ons 3 keer zien waar het museum van het dorpje zat (hij reed rondjes om het tankstation, totdat de juiste pomp vrij was). Ook liet hij ons zien waar het dorp en hijzelf elke zaterdag gaan dansen en kussen. Eenmaal aangekomen snel entree betaald en een rondleiding in het Spaans gekregen. De tour was niet geweldig, maar het had het idee van een mini-machu-picchu (Peru, inca´s) gebied. Op de terugweg gelachen met de kinderen achterin en daarna bij Los Amigos gegeten. We namen een lekker pizza, echter was hij lekkerder geweest als het Duitse meisje dat gedurende ons diner in heel gebrekkig Engels tegen ons aan bleef oefenen, gewoon ons met rust had gelaten.

De volgende dag naar Cafayate gereden, waar we maar 1 dagje zouden blijven. We werden direct bij aankomst gevraagd of we een hostel nodig hadden en liepen er mas o menos direct naar toe. Hostel El Balcon zag er prima uit en had als USP een groot (echt groot) dakterras waar ze een bar hadden met muziek. Diezelfde dag regelden we nog een excursie naar de Quebrada de Cafayate (15:00 uur tot 22:00 uur), alwaar we de hoogtepunten van rotsformaties en historie zouden gaan zien. Met een busje lekker weer te laat opgehaald (vind Luc altijd zo fijn) en naar het eerste punt gereden.

Vanaf dit punt in een notendop; rotsen beklommen, door modderige rivier gelopen, verse modder (betaal je in europa heel veel geld voor) op ons gezicht gesmeerd voor de eeuwige jeugd, door koeienstront een ritueel rondje gelopen en in een natuurlijk amfitheater (met te gekke akoestiek) geluisterd (en weggezwijmeld) naar het gitaarspel + zang van gids Marco (zie foto´s). Toen we terug waren vroegen we Marco of hij een goede parilla (muy barrato y muy rico) kende. We eindigden bij de plaatselijke open-air-bowlingbaan waar we een heerlijk stuk vlees van de BBQ kregen voor nog geen 1,5 euro. De service was uitstekend (we kregen een amuse vooraf: huisgemaakte empenadas van oma, en alles was tot in de puntjes verzorgd). Een open-air-bowlingbaan naar ons culinaire hart.

Vanuit Cafayate, wat echt een heel schattig en gemoedelijk was, met El Indio (de enige busmaatschappij die de weg durft te berijden) naar Salta gekropen. Het was een rit van ongeveer 5 uur, maar leek eerder 15 uur te duren (qoute Lucy: 'jezus, echt afschuwelijk'). Bij aankomst hostel La Salamanca lekker snel gevonden en behalve de snurkende, sabbelende, stinkende en altijd slapende kamermannen erg goed bevallen. Na aankomst lekker in de stad rondgelopen, tapasbord bij Paseo gegeten en boodschapje gedaan.

Om onszelf maar eens te verwennen hadden we onze 'natural' klok aangezet en werden we heerlijk laat in de morgen wakker. ´s Middags voor schoenen gekeken, omdat we onze trekkingschoenen naar huis hebben gestuurd, maar niks gevonden (zeker niet in Luc zijn maat). Een siesta genomen daarna en bij de CityBar lekker met empenadas, een frappé en een glas thee geïnternet. ´s Avonds verse worst met rijst en heerlijk tomaat-ui-paprika-roomsausje gemaakt, wat we de dag erna trouwens ook als lunch aten! Lekker nog een domme film gekeken en gaan slapen.

Op dag 3 in Salta was het weer eens tijd voor een 'normaal' ontbijtje. Luc bruin brood gehaald met eieren en 2 yoghurtjes én op straat verse jus geregeld. Dat is hoe je hoort te ontbijten, daar kunnen die Argentijnen nog wat van leren! ´s Middags gingen we quad rijden in San Lorenzo (plaatsje op 30 minuten afstand van Salta). Het miezerde eerst, waarna het steeds harder ging. Not the kind of wheater you would expect, maar goed. Ons over de regen heengezet en met een gids een toer van een uur gedaan door boerenlandschappen. Wij hadden toen nog geen schoenen en droegen die dag onze teva´s. De gids gaf ons een semi-automatische quad met 5 versnellingen die met het voetpedaal, uiteraard, bediend diende te worden.

Luc reed en Lucy zat achterop. Luc kreeg een laars van de gids aan (de verkeerde en te kleine) en de gids droeg Luc zijn teva (uiteraard dus ook de verkeerde). We reden met drie meiden achter ons, waarvan er 1 op een gegeven moment grote behoefte had aan het van heel dichtbij voelen en ruiken van de natuur. Ze reed van de weg af en belandde diep in een grote groene struik. 'Het rook wel lekker' zei ze! Gelukkig had ze geen zand tussen haar tanden en geen tak door haar mond gestoken (interne familiehumor) en konden we gewoon doorrijden. We reden door diepe plassen van soms wel een meter diep wat leidde tot grote waterpret. Het was niet zoals we eerder in Marokko hadden gedaan, maar om niet te vergeten, WOW!

Met de bus, die het na 100 meter begaf, teruggereden naar Salta en weer bij de CityBar heerlijk geïnternet. In de regen nog beide geslaagd voor schoenen en ´s avonds Ocean´s Twelve gekeken (die zich in het begin in Amsterdam afspeelde!) ´s nachts om 1 uur nog in een kroeg op Balcarce street een cuba libre en een mojito gedronken.

Op zaterdag, onze laatste dag in Argentinië, rustig dagje gehad; beetje geïnternet (dingen voor Bolivia en carnaval uitgezocht) en onze laatste Beef de Chorizo (400gr.) gegeten. Tijdens het diner de Argentijnen geëvalueerd en enorm om ze gelachen.