Na het onstuimige carnaval namen we de avond/nacht trein naar Uyuni die ons er in 7,5 uur zou brengen. Deze trein reed wel maar kwam volgens de Lonely Planet chronisch te laat. Nou wat we erover kunnen zeggen is dat de NS er nog een puntje aan kan zuigen. Veel beenruimte (speciale plaatsen) tv met zwaar slecht Spaans sprekende acteurs en een restaurant. Op de minuut exact, 7,5 uur later arriveerden we in Uyuni. We stonden vooraan bij de tassen te wachten om zo snel mogelijk bij hotel Avenida een kamer te regelen. Ze hadden nog één matrimonial voor 100,- Bs per nacht dus perfect. Eindelijk een goed bed, warme douche en twee stoelen met een tafel, welterusten. De volgende dag een tour geregeld bij Empexsa. Er stonden veel Nederlandse en Franse aanbevelingen aangegeven en het verhaal klonk aannemelijk; dus bij hen geboekt. Er zijn nog minstens 30 andere aanbieders voor de tour, dus de juiste vinden is niet makkelijk. Dat is hetgene wat wij ook hebben ondervonden. Nieuwsgierig? Oké, here we go!

Voordat we de salar in konden moesten we nog twee dagen in Uyuni wachten vanwege carnval (wisten wij veel, maar Oruro was helemaal erg om te verblijven dus beter hier). Na het uitkiezen van de touragency hebben we een laat ontbijt genomen in een pizzatentje en hebben we wat rondgelopen en geinternet. ´s Avonds bij een andere pizzeria (iets anders hebben ze daar dus niet) een pizza gedeeld en bier uit Potosi gedronken. Tijdens het wachten op onze pizza (duurde meer dan een uur) elkaar de hand geschud en een kus gegeven op het beginnen van ons eigen restaurant. Het zou zeker geen slome pizzeria worden, maar wat wel, moeten jullie nog maar afwachten. Die nacht kon Lucy niet slapen en uiteindelijk kwam alles eruit. Opgelucht maar nog steeds niet lekker kon ze nog even verder slapen. De dag erna kon ze nog niks binnen houden. Luc heeft wat crackers en een appel gekocht en aan het eind van de middag heeft ze een halve appel gegeten die erg lekker smaakten. Vanaf toen heeft ze weer kleine beetjes voorzichtig gegeten.

Woensdagochtend 10:30 uur (weer fit) vertrokken we met chauffeur / gids Luis Mario, kokkin / chauffeur Leonorias, 2 Hollandse meiden Judith en Miriam, een Italiaan Luca (hoe kan het ook anders) en een Brit Dave in een 4x4 jeep richting het salar de uyuni avontuur. Eerst bezochten we de oude treinresten in (of net naast) Uyuni die van 1825 tot 1975 mineralen transporteerden tussen Chili en Bolivia (zie foto). Toen snel getankt voor 3,7 Bs per liter (nog geen € 0,50,-) en off we went. Na een half uurtje in de jeep, bezochten we zoutdorp Colchani waar ook een zoutmuseum was. Al het zout word uit de salar gehaald (in mooie vierkante blokken) om daarvan huizen te bouwen. Na het dorpje reden we verder tot de salar. Een inmens grote zoutvlakte van maar liefst 12.000 km2. We stopten er kort om de eerste adembenemende foto´s te maken. Stel je voor; bloedheet in het midden van de zon, rondom alleen maar wit, witter, witst en op een paar andere mensen om je heen na, helemaal verlaten en muisstil. Door de wolken, ging er een duistere waas over het prachtige wit heen, heel mysterieus om te zien. Vanuit daar reden we verder de zoutvlakte op tot we bij isla de pescadores aankwamen. Een cactuseiland waarnaast we zouden lunchen. Leonorias bereidde met een eenvoudig kookstelletje op gas een lekkere rijst, vlees, salade lunch met watermeloen toe. Ondertussen bezochten wij het eiland (de salar stelt natuurlijk de zee voor) en daarna met z´n allen lekker gelunched. Daarna nog meer foto´s gemaakt en met diepte gespeeld (zie foto´s), erg vermakelijk en grappig. Toen verder gereden naar het einde van de salar om verderop nog een dorpje en onze slaapplaats te bezoeken. Maar ja de weg daarnaartoe is het vermelden waard, dus lees snel verder...

De chauffeur was onderweg al een beetje aan het dommelen achter het stuur. Oké kan gebeuren denk je dan. Zijn vrouw sloeg hem al de hele tijd om hem wakker te houden. Tijdens de lunch hoorden we dat hij heel veel gedronken had de vorige dag (laatste dag van carnaval) en tijdens de lunch zagen we hem ook nog een fles bier opdrinken (hier doen ze alleen maar aan literflessen, voor de duidelijkheid). Toen we dus vijf minuten onderweg waren, begon meneer weer te dommelen. Mevrouw bleef hem wakker slaan en knijpen, maar helaas te vergeefs. Mario viel in slaap en legde zijn armen over en elkaar en hoofd ver weggedrukt in zijn stoel. Op de een of andere mysterieuze manier bleven we wel constant 80 km/uur rijden en Leonorias nam vanaf de bijrijdersstoel het stuur over. Slik dachten wij, maar het leek goed te gaan, vooralsnog. Toen ook zij in slaap viel en we ineens een bocht naar rechts maakten op de uitgestrekte zoutvlakte richting de rotsen (toen nog ver weg) hielden we het niet langer vol. 'Hello, koekoek, waky waky...' schreeuwden we samen. We stelden ze een paar dingen voor, zo van 'willen jullie even een half uurtje slapen, moet ik even rijden, moeten wij jullie blijven wakker slaan, enz.' De enige verontwaardigde reactie die we kregen was 'pasar tranquillo'. Toen we bleven aandringen om de auto te stoppen, stopten we verderop, maar kregen wij het gevoel alsof wij de boosdoeners waren, dat we niet verder konden rijden. Zij zeiden iets in de trant van 'die toeristen en hun foto´s, nou ja de allerlaatste dan.' Dus wij stapten rustig uit om de laatste foto´s te maken en zij zochten elkaar op in de auto om even een dutje te doen, mafkezen.

Even later reden we weer verder en deed de chauffeur iets wakkerder. Gelukkig maar want direct toen we de salar verlieten was de weg erg smal en hobbelig. Na een half uur kwamen we bij onze slaapplaats aan in een klein dorpje. De vrouw van het zouthotel kon alleen maar zeggen dat er een probleem was en dat we er niet konden blijven. Het hele hotel was leeg, ruimte zat maar toch zat het vol...

Doorgereden naar het volgende zouthotel, 20 meter verderop die eigenlijk ook geen plaats hadden. We begonnen ons serieus af te vragen of we wel met een excursie meegingen of dat het onderweg nog allemaal geregeld moest worden. Toen Luc vroeg of hij de kamer mocht bekijken, na het ietwat afwijkende voorstel van de chauffeur als gepland, zag hij een kamer met 4 bedden voor 6 personen. Hmmm 'wel knus, maar wie liggen er samen?' Uiteindelijk vond iedereen de kamer prima en zouden we dan toch daar de nacht doorbrengen. Een paar kamers verderop waren nog 4 bedden vrij en toen we vroegen of deze bedden beslapen zouden worden werd er alleen 'No' geantwoord. Wat was nou het verhaal, de excursie was inclusief het slapen in een zouthotel en de lege kamer met 4 extra bedden was van beton, niet van zout. Niemand vond het erg om voor een nachtje iets knusser te liggen als normaal, dus we bleven in de zoutkamer slapen (zie foto).

Luc, Luca en Dave beklommen nog een berg naast het dorpje om de zonsondergang vast te leggen. Dat lukte net niet maar het was een leuke wandeling. ´s Middags droge crackers met thee gehad en ´s avonds lekker gegeten. Prompt kregen we nog een optreden van twee jonge jochies in klederdracht en met panfluit, zang en dans. Na zes nummers volgde er applaus en haalden ze behoorlijk wat centen op. We keken nog naar de mooiste sterrenhemel tot nu toe en zochten lekker ons 1,25 brede bed op om te slapen.

Na het complete ontbijt en een aardige nacht, vertrokken we richting verschillende meren en rotsformaties, oftewel dag 2. We stopten bij verschillende meren waar onder andere flamingo´s met gele snavels zich bevonden en werden overdonderd door het moois wat we hier te zien kregen. We bezochten rode rotsformaties, rare rotsformaties en nog meer lagunas. Met de lunch zaten we aan een laguna dat geel en groen kleurde en aten een lekker bord lauwwarme pasta met vlees. Toen we verder reden stopten we bij een rode rotsformatie waar een grote groene plant op de rotsen groeide. Man en vrouw moesten allebei verderop piesen, dus Luc nam de gelegenheid om op de jeep te klimmen om een paar mooie wagenfoto´s te schieten. De foto´s waren leuk, alleen toen hij eraf sprong voor de foto was het iets minder leuk. Hij landde vol op zijn hielen als een soort standbeeld, waardoor hij vervolgens niet meer normaal kon lopen. Wat je al niet allemaal over hebt voor een stomme foto, niet...

We eindigden bij Laguna Colorado waar het water rood kleurt. We parkeerden de jeep en we liepen samen richting het rode meer. Althans Luc strompelde en Lucy ondersteunde hem. Waarom wilde hij erheen? vanwege het perfecte standpunt voor, jawel, een foto. 'Geleerd van m´n buurman, dus ik moest wel.' Het was er prachtig en de foto lukte aardig. Nadat we op de terugweg werden ingehaald door een kleine kudde schapen kwamen we aan bij de jeep en konden we naar onze kamer (met ieder z´n eigen bed). Luc kreeg meer pijn en kreeg het warm. Hij zou even een uurtje liggen om uit te rusten, maar dat deed hem jammer genoeg weinig goed. Toen hij wakker werd, was hij heet, (heftig) rillend, koud en kon hij niet meer lopen. Gedragen door twee medereizigers snel een hap soep naar binnen gewerkt en de pasta overgeslagen (omdat die echt heel smerig was, de Italiaan nam ook maar 1 hap) en naar bed gegaan. Met zuster Judith en twee Franse medicijnstudenten werd hij met 3 pillen onder de wol gelegd. Lucy liet hem rustig slapen en genoot van one night stand verhalen onder het genot van drie flessen rode wijn.

De volgende dag stonden er nog meer meren op het programma waaronder Laguna Verde. De naam zegt het al, het groene meer wat er volgens ons blauw uitzag. Daarna doorgereden naar de Chileense grens om onze vier medepassagiers te droppen. Zij zouden met een bus naar San Pedro de Atacama gaan en wij zouden de hele weg weer terug naar Uyuni rijden. Net voor de grens met Chili vond de chauffeur een digitale camera die ver weg in de blauwe boodschappentas van mevrouw werd verstopt. Op de terugweg vroeg Luc of hij de camera mocht bekijken, na enkele verontwaardigde en boze blikken van de kokkin mocht hij hem even bekijken. Er stonden geen herkenbare mensen op maar de instellingen waren Duits. Op de terugweg (9 uur later) werd er niet tegen ons gepraat maar werd er wel heel regelmatig gestopt om te piesen.

Terug in Uyuni kwamen we twee Zwitserse meiden tegen die net als wij op de vrouw van de touragency aan het wachten waren. Uiteraard vroegen wij hen waarom en ze zeiden dat ze een camera verloren hadden bij de grens waarvoor diezelfde vrouw naar de grens aan het bellen was. Enthousiast vertelde Luc de twee Zwitserse dat hun camera in onze jeep lag. Toen we erheen liepen om de camera terug te vragen, terwijl we wisten dat de camera daar lag, zeiden de chauffeur en de kokkin volmondig 'krijg de ...'. Eén Zwitsers meisje had snel door dat ze er geld voor wilden hebben en wilde wel wat geven. Toen ze vroeg hoeveel zij wilden kreeg ze eerst geen antwoord. Ze wilden maximaal 100,- BS geven en vroegen of ze de camera eerst mochten zien. Toen ze de camera al in handen had, had ze nog geen geld gegeven en riep Luc tegen ze 'loop weg, je hebt de camera wat willen ze je doen?'. Toen ze toch 100,- BS gaf om ze te bedanken, lachten de man gemeen en zei hij dat hij minstens 500,- BS wilden. Hiervoor koop je in Bolivia minstens 2 nieuwe camera´s. We liepen gezamelijk rustig weg van de jeep en werden in eerste instantie niet achtervolgd. De vrouw van de touragency kwam maar niet terug dus besloten we om snel een hapje te gaan eten. Het was toen half zeven en om acht uur zou de bus naar de volgende bestemming vertrekken, La Paz. Jammer genoeg hadden we geen tijd meer (door het Boliviaanse tempo) om de video van het slapende stel tijdens het rijden te laten zien aan de touragency. We wilden namelijk geld terug vanwege ongepast gedrag. We aten een lekkere hamburger met de twee Zwitserse en twee Fransen en besproken het voorval snel na. De twee Zwitserse moesten ook de bus halen en een Franse jongen Mathieu was zo aardig om Luc zijn backpack te dragen, hij kon per slot van rekening niet meer normaal lopen. De bus gelukkig gehaald, met een hoop frustrsatie en pijn in Luc zijn lijf en Lucy die hem alleen maar probeerden te kalmeren.

Even resumé: in Uyuni zijn de mensen onaardig, kan je er alleen pizza of pasta eten, zijn de openingstijden onbekend en is het retemoeilijk om dus de juiste touragency uit te zoeken. De salar en wat we verder gezien hebben maakten daarentegen alles goed.