Nadat Luc half mank de bus in was gestrompeld en na wat geschuif met de stoelen eindelijk zat kon de death road beginnen. Doordat het buiten pikkedonjer was en de ramen telkens besloegen konden we niet zien over wat voor soort weg we reden. Op de momenten dat we dat wel zagen zag het er niet goed uit. Met de bus door water, diepe kuilen in de weg en regelmatig stilstaan reden we steeds bedachtzaam verder. Na een hele heftige en hobbelige weg kwamen we met 3,5 uur vertraging 14,5 uur aan in La Paz. Met de twee Zwitserse meiden namen we een taxi naar het geadviseerde hostel Adventure Brew wat een blok verder bleek te liggen. Het hostel had nog plaats, we moesten alleen tot 13:00 uur wachten tot onze kamer klaar zou zijn. Ondertussen een gratis pannnenkoek van het ontbijt genuttigd en bijgekomen van de deathroad (althans zo voelden het). Na een welverdiende warme douche op weg naar het deels Nederlandse restaurant Sol y Luna om daar te lunchen. Sol y Luna was echter dicht maar schuin tegenover was Oliver´s Travel een goed alternatief. Eindelijk een lekker broodje met gegrilde kip en avocado. Na het heerlijke broodje en kop lekkere thee met Didi bijgekletst via skype en voor het eerst nieuws uit Nederland gehoord; de vliegtuigcrash bij de A9. ´s Avonds terug gegaan naar Sol y Luna dat toen wel open was en lekker hutspot met een bal gehakt en jus (uiteraard, by far niet zo lekker als Lucy het maakt, volgens moeders recept) en een paddestoelenrisotto gegeten. Je kon merken dat de service in het restaurant er door een europeaan in geslepen was. Erg opvallend voor het tot nu toe ietwat tegenvallende culinaire van Bolivia. Het was sowieso erg opvallend dat de mensen in La Paz een stuk vriendelijker en relaxter zijn als in Uyuni.

Op zondag hadden we een rustdag. Weinig gedaan en achteraf gezien jammer genoeg weinig gezien van de stad. Beetje geïnternet, de was weggebracht en we zijn naar de peluqueria geweest om onze koppies netjes bij te laten kappen. ´s Avonds bij Maphrao´on lekker Aziatisch gegeten. Het was nog lastig om een restaurant te vinden dat op zondag geopend is aangezien de katholieke Bolivianen niet op zondag mogen werken.

Op maandagochtend zijn we langs Kanoo Travel gegaan wat bovenin ons hostel zat. We hebben daar de mountainbiketour over de deathroad en een enkele reis per vliegtuig naar Rurrenabaque geboekt. Aangezien het regenseizoen precies die dag was afgelopen hoefden we 90,- BS minder voor de mountainbiketour te betalen, super dus. Toen Luc geld ging halen bij een ATM om dit alles te kunnen betalen ( want ja, alles gaat hier in cash) kwam hij de twee Fransen jongens, Fabrice en Mathieu, uit Uyuni tegen. Zij waren net aangekomen en waren op zoek naar hetzelfde hostel als waar wij verbleven. We besloten samen te gaan lunchen bij La Terrazza waar wij de volgende ochtend vroeg oipgehaald werden voor de mountainbiketour. Door onze verhalen werden zij ook enthousiast en we liepen samen naar het Gravity kantoor waar zij meteen dezelfde tour boekten. Hierna wilden zij de stad gaan verkennen en wij besloten naar de immigratiedienst van Bolivia te gaan om een nieuwe stempel voor ons paspoort te halen. We konden met de stempel die we hadden maar 30 dagen in Bolivia blijven en met de nieuwe stempel zijn dat er 90. Gelukkig was alles in 10 minuten geregels en moet je niet zoals in Nederland 3 uur op het gemeentehuis wachten op een uittreksel van het bevolkingsregister. Na geïnformeerd te hebben besloten we een remise te nemen naar Zuid La Paz, Calle 21. Voor maar 3,- BS p.p. reden we ongeveer 20 minuten naar een totaal ander La Paz. Er waren veel luxe auto´s, goed geklede mensen en georganiseerde straten. Lucy vond eindelijk een lingerie winkel die haar maat verkocht (zelfs nu ze al een maatje gekrompen is). Helemaal tevreden liep ze met haar roze 'sexy' tasje pronkend over Calle 21. In een boekenwinkel op zoek naar het boek Marching Powder over de gevangenis van La Paz, vond Luc een boek over architectuur in Nederland. Het fel oranje gekleurde boek liet ons weer inzien hoe mooi Nederland kan zijn. Lucy bekeek een Boliviaans hoogtepunt boek wat ons tegelijkertijd ook deed verbazen. ´s Avonds zijn we nogmaals naar Sol y Luna geweest voor een lekkere steak stroganoff met een glaasje rode wijn. Ondertussen waren Luc zijn voeten al een paar keer op en neer gegaan qua pijn. We gingen vroeg naar bed want om 7:30 uur zouden we vanuit café La Terrazza vertrekken naar ons volgende avontuur, de 'echte' deathroad.

Het verdiend eigenlijk een apart hoofdstuk, maar hoort bij La Paz, dus toch maar in één. Na een, voor het eerst sinds El Calafate (dat is 2 maanden geleden), lekker kopje koffie door mountainbike gids Ben verwelkomd op zijn Amerikaans en snel erna vertrokken met een beladen bus. Ben liet ons zien dat de achterkant van elke bus een andere graffiti beschildering heeft. De een erg mooi de ander erg bespottelijk. We zagen ook zijn favoriet; waar het vrijheidsbeeld haar middelvinger opsteekt naar de twin towers.

Rond 9:00 uur kwamen we boven aan bij La Cumbre op ongeveer 4800 meter. Hier kregen we uitgebreidde instructies en konden we onze op-maat-gemaakte mountainbike testen. Na nog meer veiligheidsvoorschriften gingen we dan met z´n 11´en 'the worlds most dangerous road' op. Wij hadden elkaar beloofd, ook al zouden we wel harder willen, rustig aan te doen. Met snelheden van 60 tot 100km/uur sjeesden we de berg af. We haalden bussen en vrachtwagens met gemak in wat een erorme kick gaf. De eerste 20 km ging nog over een geasfalteerde weg waardoor iedereen extra hard ging. Eenmaal bij de onverharde weg aangekomen, nieuwe veiligheidsinstructies gekregen en rustig aan begonnen. Hoewel Ben had voorspeld dat het waarschijnlijk de hele dag zou regenen, hebben we geen drup gevoeld. Sterker nog, de zon scheen de hele dag en we dachten serieus dat het regenseizoen over was. Het was zelfs zo helder dat Ben het nog nooit zo mooi heeft gezien in de 6 maanden dat hij er nu werkt. De scenery was adembenemend en veranderde constant al naar gelang we verder naar beneden gingen. We zagen onderweg reflector vlinders die van seconden tot seconde van blauw naar geelkleurend veranderden, watervallen en enorme roofvogels die vlak over ons heen scheerden. Doordat er geen hekjes, bordjes en waarchuwingen waren onderweg voelden we ons echt alleen met de schitterende natuur. Op een paar plekken stopten we samen en genoten van het uitzicht terwijl de rest van de groep doorfietsten naar het volgende checkpoint. Even voor de duidelijkheid je fietst aan de linkerkant van de weg, dat is aan de kant van de afgrond (tot soms wel 800 meter diep). Dit doe je omdat er ook verkeer op de weg rijd dat soms abrupt de bocht om kan komen. Als je rechts zou rijden zou je er tegenaan knallen. Na behoorlijk wat waarschuwingen waar je op moest letten omdat daar iemand van de afgrond was gereden (van een andere maatschappij natuurlijk), hebben we ' the world´s most dangerous road' goed doorstaan. Om het te beleven moet je verder de foto´s en filmpjes bekijken. Op 1100 meter hoogte gaven we elkaar de high-five en reden we nog een klein stukje door naar La Senda Verde, een opvangcentrum voor wilde dieren. Hier wachtte een koud biertje en frisse douche op ons. Aansluitend was er een all you can eat lunch met als toetje een heerlijke brownie met ijs. Lucy was één van de weinige van de groep die graag een tour door het opvangcentrum wilde waar Luc helaas niet aan mee kon doen vanwege zijn voeten. Na het fietsen bleek dat het totaal niet goed was geweest en de pijn nu echt heftig was. De tour was erg mooi om te zien en het was jammer dat we niet een nachtje konden blijven slapen in één van hun huisjes. Na een lange maar erg mooie terugrit naar La Paz met de bus reden we nog mee naar de werkplaats en kantoor van Gravity zodat we meteen de dvd met foto´s en filmpjes van de dag mee konden nemen. We hadden met Fabrice en Mathieu afgesproken om bij La Vienna te eten wat een goed restaurant zou zijn. Toen onze taxichauffeur het eindelijk gevonden had werden we op straat al door de ober geroepen. Het bleek een te oudbollig en quasi luxe restaurant te zijn waar we wel lekker gegeten hebben. Tot onzre verbazing begon Fabrice op een piano van het restaurant te spelen wat erg goed klonk. Hierna gingen we op tijd naar bed voor de volgende dag, waar ons vliegtuig om 10:30 uur naar Rurrenabaque zou vertrekken. Het vliegtuig zou op een weiland moeten landen dus bij regen zou de vlucht gecancelled worden. Dit gebeurd zeer regelmatig. Benieuwd of we om 11:00 uur vertrokken...