Awimboewee, awimboewee, awimboewee, awimboewee... Niet direct om 11:00 uur maar om 15:50 uur was hret dan zover. Met een vliegtuigje van Amaszonas met maar liefst 19 passagiers plaatsen stegen we op en werden we in het Engels door de captain begroet. De vlucht zou 37 minuten duren en inderdaad na een ruim half uur landden we op het weiland van Rurrenabaque (in het Nederlands roeren na bakken). Het weer was tropisch en de setting was bijna gelijk aan de landing van James Bond aan het einde van de film Golden Eye. Het vliegveld was niet groter als een villa bij het strand en al snel reden we met de bus richting het centrum van het dorp. Bij hotel los Tucanes de Rurre vroegen we of ze nog plaats hadden en we werden begeleid naar een ruime vierpersoonskamer voor ons tweeën. Een warme douche, ventilator, vier bedden en geen glas in de vele ramen (wel gaas tegen de muggen) oftewel een heerlijke kamer om in te vertoeven. Daarna direct een tour geboekt, na aanraden van twee Zweedse meisjes uit het hotel, bij Incaland tours om de jungle te bezoeken. ´s Avonds samen met de twee Zweedse meisjes en drie Duitse jongens (die ons zouden vergezellen naar de jungle) bij restaurant Camila gegeten. Hun gids van hun pampatour (dat is iets anders als de jungle) was ook mee eten en zorgde ervoor dat het happy hour met anderhalf uur verlengd werd. ' No problema'. De groep besloot na het eten nog ergens te gaan dansen, Luc kon helaas niet mee vanwege zijn voeten, dus wij besloten naar bed te gaan.

En toen, toen was het dan zover. James en zijn bondgirl gingen samen al strompelend de Beni rivier op met open motor kano om de jungle te bestieren. WELCOME TO THE JUNGLE! Voor op het dek van onze motor kano zaten we met z´n tweetjes te genieten van ten eerste het varen op een Zuid Amerikaanse rivier, ten tweede de meer dan prachtige natuur en ten derde van alle geluiden die de jungle met zich meebrengt. Onze eerste stop was bij de controlepost van het Nationale parque Madidi. De naam van het park was erg toepasselijk aangezien we deze trip dankzij Lucy haar oma konden doen, waarvoor enorm bedankt oma. Onze entreekaartjes voor het park werden handmatig in elkaar gestikkerd. De Beni rivier bracht ons na 3 uur vol genot bij onze privé lodge. Op de rivier was alleen zonnebrand noodzakelijk, eenmaal bij de lodge was DEET een must(kito). Bij aankomst werden direct de hangmatten uit de kast gehaald en konden we onze bedden op insecten en andere beesten inspecteren. Behalve een paar dode kakkerlakker, kevers, mieren en duizenden vliegjes vonden we gelukkig niks levends in ons bed. Terwijl we de klamboe´s strak om onze matrassen heen spanden werden we geroepen voor de lunch. Een heerlijke warme pasta salade met vlees, groentes en een lekkere frisse limonade. Mercedes (de kokkin) had haar best gedaan. Na de lunch was het direct tijd voor onze eerste jungle tocht. Iedereen met het tropische weer gehezen in lange broek, dichte schoenen, shirt met lange mouwen en de overige onbedekte delen dike met DEET ingesmeerd. Omdat wij geen shirt met lange mouwen hadden trokken wij onze regenjas aan die lekker zweetten. Net achter de lodge zagen we direct een zwarte kikker met gele strepen en oranje stippen. Onze gids Gilder vertelde ons doodleuk dat als je die aan zou raken, je binnen een minuut er niet meer zou zijn. Het was erg vochtig in de jungle, zowel op de grond ( in de vorm van diepe drassige blubber) als in de lucht. Gids Gilder vertelde ons dat we de planten en bomen niet konden aanraken aangezien je nooit wist wat er eventueel aan de andere kant van het takje of boompje zou zitten. Hij liet ons veel verschillende insecten zien. Zo zagen we allerlei kleine spinnen waaronder zeer gevaarlijke en daarnaast erg veel verschillende mieren. Zo was er de 'fire ants' die een hele boom in bezit namen waarna er geen één boom meer in de buurt groeide. Als je gebeten werd door één van deze mieren (wat Luc was) zou je een uur lang een pijnlijke plek hebben. Verderop zagen we ook de 'devils ant' die wel 2 cm groot was. Als je daardoor gebeten word ben je 24 uur lang doodziek (voor degene die try before you die hebben gekeken met Fillemon, dit waren dus diezelfde mieren). Gilder liet ons héle sterke spinnendraden zien die kleine vogeltjes kunnen vangen, erg indrukwekkend. Op een gegeven moment zagen we op de grond een afsruk van een jaguar en hoorden Gilder in de verte een grote groep (ongeveer 100) wilde zwijnen lopen. Hij maakte dezelfde geluiden als de zwijnen deden waardoor hij er snel achter kwam waar zij zich bevonden. Ons doel was nu om de zwijnen te vinden zonder dat ze ons zouden aanvallen. We konden ze niet zien maar erg goed horen en vooral ruiken. Gilder zei 'prepare yourself to climb in a tree if they attack us'. Goed nu was Lucy pas echt bang. Je mocht geen boom aanraken maar je moest er wel inklimmen. De bomen waren erg glad vanwege de luchtvochtigheid en Lucy haar schoenen waren nog gladder door alle modder. Op hoop van zegen voorzichtig steeds een stapje verder. Doordat er een paar vogels van ons schrokken en wegvlogen hoorden we de kudde zwijnen wegstampen. Luc hoorde natuurlijk dat ze van ons wegrenden maar het enige wat Lucy dacht was 'Als ik Luc zijn jas vast pak is er niks aan de hand toch'. Na ongeveer 3 a 4 uur lopen kwamen we terug bij de lodge waar Luc meteen in een hangmat plofte met veel pijn. Hij was blij dat hij de tour had meegedaan maar het was niet goed voor zijn voeten geweest. Na een poosje gerelaxed te hebben stond het avondeten alweer voor ons klaar. Deze keer had Mercedes een soort nasi met een gebakken ei gemaakt wat erg smakelijk was. Na het eten is de rest van de groep nog voor ongeveer 30 minuten de jungle in het pikkedonker ingegaan op jacht naar Tarantula´s. Luc kon niet meer lopen en Lucy had niet zo´n behoefte om actieve tarantula´s in het donker te gaan zoeken. Met een kaarsje hebben we nogmaals onze bedden geinspecteerd waar we al heel snel op een giga kakkerlak stuitte. Luc wilde hem doodmaken maar na het verbranden van zijn voelspriet met de kaars, rende hij heel hard weg en konden we hem niet meer vinden. Hoewel Luc best prima had geslapen, kwam Lucy met een insecten trauma uit bed. Het ontbijt stond klaar maar was niet denderend. Na het ontbijt stond een bezoek aan het papegaaiennest op het programma. De tocht zou deels in de boot zijn en zou een half uur lopen zijn. Luc wilde wel proberen om voor een half uur mee te gaan, de tocht erna zou hij overslaan. Het papegaaiennest was een muur met gaten waarin ze zich schuil hielden. Papegaaien leven altijd in koppels van twee en als er ééntje overlijd, gaat de andere ook altijd dood. Gids Gilder stelde voor om de muur te beklimmen en om een ander deel van de jungle te bekijken. Wij bleven achter bij het uitkijkpunt naar de papegaaien en wachten ondertussen 2 uur alleen in de jungle totdat de groep terug zou komen. Lucy vroeg aan Gilder 'wat doe ik als er jaguar of tapir op ons af komt lopen' waarop Gilder antwoorden 'niets, je bent hier veilig'. Dat namen we dan maar van Gilder aan. Onderweg kwamen we nog een walking tree en een 660 jaar oude boom tegen. Hierna nog eenmaal een lunch gehad bij de lodge waarna we de boot terug naar Rurre namen. Laat in de middag kwamen we daar aan en zat de jungle tour er voor ons op. In de boot nog gezellig gekletst met de twee Zweedse meiden en genoten van het feit dat we weer in een bootje lekker niks hoefden te doen.

In Rurrenabaque was het afgelopen met Luc. De maximale toegestane waarde van ibuprofen (800 gr) hielp niets en strompelen ging ook niet meer. We spraken met de touragency af dat we rond 19:00 uur nog langs zouden komen om over de pampa tour te praten die wij voor de volgende dag hadden geboekt. We stelden voor om deze een dag uit te stellen zodat Luc ´s ochtends langs het ziekenhuis kon voor een foto. Dit kan hier alleen in de ochtend aangezien ze alleen dan genoeg electriciteit hebben. Gelukkig was dit geen probleem en boden ze zelfs aan om mee te gaan voor wat uitleg in het Spaans.

De volgende ochtend om 9:00 uur stond de vrouw van Incaland tours voor ons hotel en gingen we per motortaxi naar het ziekenhuis. Helaas konden we hier geen foto laten maken maar gelukkig was er nog een ander ziekenhuis aan de andere kant van de Beni rivier. Wij dus weer met de motortaxi naar de boot, de rivier over en van de boot met een andere motor taxi naar het andere ziekenhuis. Daar aangekomen wist Luc niet meer hoe hij moest zitten of liggen en probeerden de vrouw van de touragency een foto voor ons te regelen. Het bleek dat er alleen maar chinacologen waren in het ziekenhuis en geen dokter. Toen we net besloten hadden, na lang wachten, om terug naar La Paz te gaan bleek dat er één dokter was. We konden toen direct naar binnen waar twee mannen op ons wachten. Ze hadden een beetje haast en vroegen Luc wat er was gebeurd. Eén dokter wilden een voet voelen en kneep stevig in Luc zijn hiel waardoor Luc aardig wat rare geluiden maakte. Volgens de doktoren hoefde er geen foto gemaakt te worden want het was niet gebroken maar zwaar gekneusd. Hij kreeg een recept voor 20 heftige pijnstillers en het advies om niet meer te lopen voor de komende 15 a 20 dagen. We hebben nu de pampa tour geannuleerd en besloten om in ieder geval een week in Rurrenabaque te blijven. We hebben hier een fijn hotel met hangmatten en een fijna kamer. Daarnaast is de temperatuur hier erg lekker en ligt het erg laag vergeleken bij de rest van Bolivia.

We hebben inmiddels al aardig wat leuke dingen in Rurre gevonden; zo komt er elke ochtend een fransman met allerlei soorten zelfgemaakte croissantjes, is er een bakker met heerlijke brownies en is er 6 blokken verderop een ' 5 sterren resort' met een zwembad waar je voor een dag heen kan. De bakker met de brownies is een man die opgegroeid is in de US en al 13 jaar in Boliva woont. Hij nodigde ons uit om dvd´s te komen kijken bij hem. Hij weet enorm veel over de 'globalization' en over de nieuwe wereldmacht die volgens hem al lang geleden gepland is. Hij verteld honderd uit en is soms erg cynisch en negatief maar het is erg interessant om naar te luisteren. Is toch weer eens wat anders als een 'wat voor reis maak jij' gesprek. We hebben gister een film gezien over dat 9/11 geen terroristen daad was maar door de Amerikaanse overheid zelf gepland is. Wat de waarheid is weten wij natuulijk ook niet maar het klonk behoorlijk overtuigend en was in ieder geval interessant om naar te kijken.

Verder doen we erg rustig aan en hebben we helaas besloten om niet naar Ecuador te gaan aangezien we daar nu geen tijd meer voor hebben. We gaan misschien zaterdag naar Copacobana bij Lake Titicaca om daar nog een week te rusten of we blijven twee weken hier in Rurre. Hierna zullen we dan nog 2 weken in Peru doorbrengen waarna we richting Brazilië zullen vliegen. Met Luc gaat het al wel wat beter. Zijn voeten doen nu geen pijn meer als hij er niet opstaat. De pillen slaan goed aan en verder moeten we het gewoon tijd geven maar het komt vast heel snel weer helemaal goed.