Afgelopen zaterdag had Luc een volle week rust gegeven aan zijn voeten en werd dat rijkelijk beloond met een privétour door de pampas van Rurrenabaque. De week rust was op zichzelf al heerlijk, omdat we omringd door de jungle, met palmbomen, bananaleaf huisjes, cocktails, erg vriendelijke mensen en het zonnetje niets misten om uit te rusten. De normale pampatour is gedurende drie dagen waar je voornamelijk met een gemotoriseerde langwerpige kano met stoeltjes over de Yacuma rivier vaart. Ook ga je dan op zoek naar Anaconada´s en ga je op Piranha´s vissen. Onze privétour was slechts (en jammer genoeg) voor één dag, maar we deden op het Anaconda zoeken en Piranha vissen exact dezelfde tour, versneld! Helemaal door het dolle heen waren we toen de tour geboekt was en we de volgende ochtend om 06:00 uur 'en punto' (oftewel stipt en niet op z´n Boliviaans) zouden vertrekken. Die nacht droomden we erover en romantiseerde we onze trip. De volgende ochtend kwam die droom dubbel en dwars voor ons uit...

James en de bondgirl waren weer helemaal terug in hun reismood en stonden om 05:55 uur te poppelen om te vertrekken. De jeep kwam inderdaad en punto aanrijden en daar gingen we. De chauffeur (voor de rit van 3 uur, zoals gepland...) werd vergezeld door de vrouw van de touragency die met ons meeging op tour om te zien of er kwaliteit geleverd werd. Hoe gaaf is dat en hoe afwijkend van het overige Boliviaanse gedrag dat we eerder ervaarden in andere plaatsen. Enfin eerst dus drie uur met de jeep door de jungle naar Santa Rosa gejeeped. Nou vergeet het maar. Het had de vorige dagen gehoost als een jewelste en de weg (nou ja weg) was ietwat aangetast door de regen (zie foto´s). Onderweg kwamen we meerdere trucks tegen die vast waren komen te zitten (echt heel diep), andere gleden van links naar rechts over de modderige weg en uiteindelijk kwamen we na 4,5 uur in het dorpje Santa Rosa aan.

In Santa Rosa kregen we ontbijt bij een plaatselijke diner. Een omelet met groenten erin, een broodje en een kopje thee, die de vrouw van de diner nog even snel aan de overkant van de weg voor ons kocht (ja echt heel vriendelijk). Tijdens het ontbijt werden we aan Dorio a.k.a. Yoyito, onze gids voor de dag voorgesteld. Oké misschien stelde hij zich met zijn entree al zelf een beetje voor. Een mega-enthousiaste Boliviaanse man gekleed in een tropische outfit, compleet met kaplaarzen en hakmes om zijn middel. O ja, vergeet de cowboyhoed en zijn fancy zonnebril niet. Dorio sprak zelfs redelijk Engels en maakte onze 4,5 uur in de jeep direct goed. Na het ontbijt entree voor het park betaald en na 20 minuten meer kwamen we bij onze privékano (Monkey II) aan. De kano werd in gereedheid gebracht en ondertussen keken wij al onze ogen uit. Op nog geen 10 meter afstand zagen we roze rivierdolfijnen regelmatig een luchtje boven het water scheppen, hoorden we overal om ons heen tropische vogelgeluiden en toen was onze tour nog niet eens begonnen.

Amigo Luc en Señorita Lucy werden uitgenodigd om de boot in te stappen en toen Dorio de motor startte waren we los. Samen met Carmen van IncaLand Tours voerden we over de Yacuma rivier die erg hoog stond vanwege de heftige regenval van de afgelopen dagen (zelfs weken hoorden we later). We hadden enorm veel geluk, want dit was de eerste dag dat het niet zou gaan regenen, lucky us. Tussen de enorm grote variëteit aan groene bomen en planten tuften we rustig over het muisstille water. Het water had bijna een zwarte kleur waardoor de rivier de hele dag als een soort spiegel fungeerde (zie foto´s). Bij elke bocht die we omgingen was het weer spannend wat we zouden zien, horen of meemaken. Onderweg kwamen we Paradijsvogels, Screaming Birds, Black Eagles, Fish Eagles, Gieren, Cormorants, baby Tucans, Diving Reigers en de grootste vogel van het gebied de Yabarou. Uiteraard zagen we ook veel andere beesten tijdens de tour. Zo zagen we buiten deze vogels veel schildpadden, caipibara´s (de grootste soort van de familie van de muis), doodshoofdaapjes, drie andere soorten apen, roze en grijze rivierdolfijnen, alligators en vele grote (knalgroene libelles) en kleine insecten.

Toen we weer een grote groene boom voorbij gevaren waren, remde Dorio de boot en keerden we zachtjes terug. Hij en Carmen hadden mono´s (oftewel apen) in die boom gezien. De boom bleek vol te zitten met een familie doodshoofdaapjes. Lucy riep toen we dichterbij kwamen 'ik zie er 2,4,5,8, nee nog meer.' De aapjes waren totaal niet angstig voor ons, integendeel, ze kwamen direct op de boot af die Dorio tegen de boom (of grote struik) aan het geparkeerd. Ze sprongen nog net niet in de boot, maar dat was een kwestie van tijd zei Dorio. Van heel dichtbij was het erg indrukwekkend om deze aapjes in het wild nieuwsgierig te zien zijn (zie foto´s). Rond 14:00 uur kwamen we aan bij de lodge van IncaLand Tours die compleet op palen in het hoge water was gebouwd. Felipe woonde daar voor onderhoud en begroette ons in zijn onderbroek, haha (wat Carmen van de touragency niet kon waarderen).

Na een complete lunch op het miniparadijsje daar, hingen we nog een paar minuten in een hangmat te schommelen en trokken we onze zwemkleding aan. Inmiddels was de bewolking van de ochtend compleet weggetrokken en was de zon fel gaan schijnen. Hierdoor werd al het groen nog groener en de reflectie van het water nog helderder. Samen met Dorio vertrokken we richting dé plek waar de roze rivierdolfijnen graag hun tijd doorbrengen. Het water is er diep en de plek zag er boven water ook fantastisch mooi uit (alsof ze dat wisten). Dorio trok al snel zijn kleren uit en sprong in het water vanuit de kano. Kort daarna volgden wij en zwommen we tussen de dolfijnen. Wij met z´n tweeën (en Dorio) en niemand anders (van andere tours) om ons heen, heel speciaal. Op een gegeven moment kwamen de dolfijnen richting de kano en raakten ze eerst Lucy en later ook Luc zijn voeten aan, waardoor we ons een hoedje schrokken. Dorio zei dat ze met ons aan het spelen waren en verzekerde ons dat het geen piranha´s waren. Het blijft toch een beetje een griezelig (en tegelijkertijd fantastisch) idee, zo´n groot beest dat je voeten aanraakt terwijl je niet kan zien wanneer of hoe vaak hij dat doet. Na veel geduld, maakten we zelfs mooie foto´s van de beesten en kon onze ervaring niet meer stuk. Toen er een tweede boot aan kwam varen, was ons avontuur voorbij en keerden we terug naar de lodge om Carmen op te halen. Via dezelfde weg voeren we terug met een heel ontspannen en voldaan gevoel.

Rurrenabaque is in zijn geheel (in het bijzonder de pampas) één groot hoogtepunt en avontuur dat geen enkele reiziger die Bolivia aandoet zou mogen missen. Nou ja, doordat niet iedereen er was konden we alleen met dolfijnen zwemmen en speciale beesten zien waar andere boten langs scheurden. Met pijn in ons hart verlieten we zondag Rurre, een plek waar we nog vaak aan terug zullen denken.