Vanuit Rurrenabaque de plek die we met pijn in ons hart hebben verlaten, reisden we door richting La Paz om vanuit daar naar Copacabana te gaan. ´s Ochtends kwam de bus bij ons hostel voorrijden en konden we na het instappen in de overvolle bus onze trip voorzetten. We hadden voor het eerst geen plaatsen naast elkaar, maar dat mocht de pret niet bederven. Lucy kwam erachter dat we onze telefoon vergeten waren in het hostel, maar na een telefoontje (met een andere telefoon) kon de telefoon met de bus van morgen mee naar Copacabana. De bus zat trouwens helemal vol met toeristen die héél veel zin hadden om weg uit het smokkerige La Paz te gaan. Toen we lekker een stukje op weg waren, reden we tegen een grote hoop grind op de weg. Dus in z´n reverse en de volgende straat geprobeerd.

Toen de chauffeur 6 straten had geprobeerd, werd de bus onrustig en kwam de jongen die de kaartjes regelde zijn boodschap verkondigen. 'Euuhh... mensen luister, de weg is geblokeerd door mensen uit de buitenwijken van La Paz omdat de overheid de prijzen van de bussen willen gaan verhogen. Zij willen dat duidelijk niet en kunnen het dan ook niet meer betalen om met het openbaar vervoer te reizen. We gaan nu terug naar La Paz en gaan het morgen weer proberen.' Op dat moment vliegen er 2 Israeliërs op die beginnen te schreeuwen 'back to the hostel, NOW'. Andere backpackers uit Engeland begonnen gelijk te mekkeren 'O I don´t want to go back to La Paz, I hate it, I want to go NOW.'

Het enige wat wij dachten was 'hahahaha, de weg is afgesloten, nou dan proberen we het morgen toch weer, kunnen we de telefoon direct ophalen bij het hostel.' 'Welkom in Bolivia,' concludeerden we en na een dik uur waren we weer terug bij ons hostel. Al het gemekker en geschreeuw verder door de bus door backpackers uit Argentinië, Engeland en voornamelijk Israel zullen we jullie besparen.

De volgende dag kwam de bus weer voorrijden en reden we linea recta naar Copacabana. Na 3,5 uur kwamen we goed aan en zochten we direct een hostel op. Hotel Utama moest het zijn, waar we echt heerlijk (slechts één nacht) overnacht hebben. Het ontbijt was ook super uitgebreid en eindelijk weer eens goed te verteren. De eerste dag in Copacabana hebben we lekker rustig aan gedaan; geïnternet, de was weg gebracht en een tour naar Isla del Sol geregeld. ´s Avonds heerlijk en heel goedkoop gegeten bij het enige tentje in het centrum met een vuurtje. We hadden beide een 4 gangen menu (natuurlijk wel simpel maar erg smakelijk) voor ongeveer € 2,30 per persoon.

De tweede dag zou onze was om 09:00 uur klaar zijn en wij stonden er dus 'en punto', vroeg in de ochtend. Helaas bleek dat de eigenaresse niet zo vroeg uit de veren was, het rolluik zat potdicht. Na een uur voor de deur gewacht te hebben besloten we terug te gaan naar ons hotel aangezien we moesten uitchecken. Later nog 2 keer teruggegaan en de laatste keer stond het rolluik op een kier en waren er twee kinderen aanwezig. Wij waren ondertussen aardig pissig aangezien wij die dag om 13:30 uur naar Isla del Sol zouden vertrekken en de dag erna direct door zouden gaan naar Cusco in Peru dus wij wilden onze was zo snel mogelijk terug hebben. Je denkt toch, ach die kindertjes kunnen er ook niks aan doen dus wij heel vriendelijk vragen. Helaas waren deze kindertjes helemaal niet zo schattig, totaal niet behulpzaam en het verhaal veranderde natuurlijk elke twee minuten. Mama is boodschappen doen, mama is kleren voor de kinderen aan het kopen, mama is ziek, mama heeft een noodgeval etc. Vlak voordat onze boot vertrok kwam er een vrouw van Farmacia Virgin de Copacabana dat vier huizen verderop zat naar ons toe en vertelde ons dat zij onze was had. Echt op en top Bolivia, het komt uiteindelijk wel weer goed maar op een hele vreemde Boliviaanse manier.

Goed na alle frustratie voeren we in 1,5 uur over het Titicacameer naar Isla del Sol. Volgens de Inca´s is de zon hier geboren. Op dit eiland wonen ongeveer 5000 mensen en zijn er ontzettend veel hostels en 'hotels' te vinden. Wat wij superleuk vonden was dat de enige vervoersmiddelen de boot, benenwagen en ezel waren. Bij aankomst moest je eerst ongeveer een half uur via trappetjes van stenen, zand en grind omhoog naar het dorp. Er krioelen allerlei kleine kinderen om je heen die constant vragen 'one night.' Na even gezocht te hebben besloten we in een heel goedkoop hostel te slapen voor maar 15 Bol wat ongeveer €1,50 is. De bedden vielen bijna uit elkaar maar we zaten op de hoek en hadden drie ramen die direct uitkeken over het meer, wat wil je nog meer. Na Luc (en Lucy) zijn voeten even rust gegeven te hebben, klommen we nog verder omhoog om de zonsondergang te bekijken. We liepen een heel stuk over het eiland en zodra we uit het centrumpje waren kwamen we bijna geen toeristen meer tegen alleen maar lokale kinderen, volwassenen en ezels die allemaal terug kwamen van een dag werken. Bij het laatste hotel van het eiland (althans van de zuidkant) raakten we aan de praat met de eigenaar. Hij had voor die avond een Criolla Trucha van 8 kg gekocht. In Lake Titicaca zwemmen de grootste forellen van de wereld. Dit was nog een kleine want ze kunnen wel 15 à 16 kg worden. We besloten nog een stukje verder te lopen en op de terugweg lekker vis te gaan eten. We kregen eerst een heerlijke huisgemaakte soep tijdens de zonsondergang en na meerdere keren aandringen van ons kregen we de Trucha a la horno (uit de oven). Hij smaakte erg lekker en na een toetje en kopje thee bracht de man ons met een zaklamp weer terug naar het dorp.

Die ochtend snel pannenkoeken als ontbijd gegeten en bij het water in het zonnetje en met muziek van de film Walk the Line, op de boot gewacht. Rond 12:15 uur waren we weer terug in Copacabana. We hebben in een uur onze tassen uit het hotel gehaald, geluncht, geld gewisseld voor Peru en nog een zonnebril gekocht en toen was het tijd om Boliva te verlaten en richting Peru te cruisen.

Met een erg luxe bus en veel beenruimte reden we binnen een half uur na vertrek de grens over. We hebben nog nooit zo´n snelle grensoverang gehad, heerlijk (dus zonder frustraties van Luc). Na nog ongeveer een uur gereden te hebben kwamen we in Puno aan en moesten we ineens allemaal uit de bus. We gingen blijkbaar van bus wisselen, dus alle tassen eruit en richting de busterminal. Toen we de schuifdeuren binnen gingen leek het net of we fimsterren waren die uit de limousine stapten. De doorgang werd compleet geblokkeerd met allemaal mannetjes die een bus of taxi wilden verkopen. Hierdoor raakten we onze buschauffeur kwijt en hadden geen idee waar we heen moesten. Lichtelijk geïrriteerd vonden we hem weer, kregen we een ander ticket in onze handen gedrukt en moesten we opnieuw een ticket voor onze bagage betalen. De volgende bus zou 20 minuten later vertrekken. Lucy zag dat er een familie met letterlijk hun hele huis of winkel spul ook mee wilden. Naast de bus lag het helemaal vol met gigantische tassen en zakken net zo groot als ons zelf. Het duurde dus iets langer dan 20 minuten voordat alles in de veel minder luxe bus zat. Dit was voor het eerst tijdens de reis dat Lucy er even helemaal klaar mee was. Gelukkig hadden we genoeg tijd in de bus om te kalmeren en vervolgden we onze reis naar Cusco (Peru) voor een nieuw avontuur.