Na Arequipa zijn we doorgereisd via Ica naar Huacachina, een dorp met 200 inwoners. Dit dorp is een oase midden tussen de zandduinen van de woestijn. Van Ica naar de oase toe namen we een soort riksha die nog goedkoper zijn als taxi´s en het was heerlijk om even uit te waaien na de busreis. We hadden een kamer gereserveerd bij hotel Huacachinero wat er luxe uitzag. We sliepen de eerste nacht alleen in een 10-persoons kamer met eigen badkamer met hele grote en vooral schone douche dus dat was al genieten. Na een rondje gelopen te hebben door het dorp besloten we om in het restaurant van het hotel te gaan eten. Dit was bij het zwembad en serveerde heerlijke Lomo Saltado oftewel stukjes vlees met tomaat, ui en rijst.

De eerste ochtend hebben we eerst heerlijk een duik genomen in het zwembad en samen met de papegaaien en andere vogels aan één tafel ontbeten. Die middag gingen we sandboarden. We hoorden dat er vorige week een Israeliër omgekomen was met het sandboarden. Ondanks dat wij meteen dachten dat het zijn eigen schuld was vanwege macho gedrag, hoorden wij dat het waarschijnlijk lag aan het ontbreken van enige instructie over hoe te sandboarden. Hierdoor knepen we hem toch wel een beetje maar het enthousiasme nam al snel de overhand. We reden weg in onze sandbuggy voor 7 personen (zie foto) en het ritje in de ´achtbaan´ kon beginnen. Onze gids sprak alleen Spaans wat voor Luc inmiddels al geen enkel probleem meer is maar sprak weinig tot niets aangezien de rest van de mensen alleen maar Engels spraken. Vanaf het eerste moment scheurde hij erop los en we hadden wel het idee dat hij wist wat hij deed. We gingen omhoog en keihard omlaag over de meest geweldige zandduinen. Eindelijk hadden we het idee een echte woestijn gezien te hebben, zoéén die onwerkelijk lijkt (zie foto). Na een stuk gereden te hebben stopten de buggy bovenaan een heuvel en kon het sandboarden beginnen. Inderdaad zonder enige instructie kregen we een board (nou ja, gewoon een plank) dat was ingewaxt en off we went. De eerste keer voor Lucy maar het ging best aardig. Na de eerste heuvel was de meeste schrik eraf en reden we door naar nog meer heuvels die een stuk hoger, steiler en gevarieerder waren. Hierna reden we naar een hoog punt waar we de zonsondergang konden bewonderen waar we maar geen genoeg van kunnen krijgen. Om het nog mooier te laten zijn, hielden we lekker onze zonnebril op, waardoor de kleuren nog dieper en intenser rood, oranje en geel waren, heel gaaf. Bij terugkomst, en nadat we al het zand van ons hadden afgewassen, aten we wederom Lomo saltado met onze sandboard groep wat erg gezellig was.

Om 13:00 uur vertrokken we richting Paracas waar we rond 15:00 uur aankwamen. Paracas is een klein plaatsje (2000 inwoners) dat aan de kust ligt. Het was er heerlijk warm en we besloten direct verse vis in één van de restaurantjes te gaan eten. Dit smaakte erg goed en zelfs de papas waren knapperig. We probeerden nog te regelen om die nacht met één van de vissers mee op zee te gaan om te zien hoe de vis gevangen word. Helaas stond er teveel wind en gingen alleen maar hele kleine bootjes de oceaan op. Gelukkig zitten we de komende anderhalve maand aan de kust van Brazilië dus een herkansing zit er geheid in.

Heel Paracas draait eigenlijk op de excursie naar de Islas Ballestas, oftewel de ´Poor Men´s Galapagos Islands´. Ook wij waren hiervoor gekomen en om 8:00 uur ´s ochtends stond er een gigantische rij met mensen voor de pier. Iedereen werd opgelijnd en wij kwamen er voor de zoveelste keer achter dat het hele toeristische niet ons ding is. Maar goed wij ook braaf in de rij en wachten tot onze rij genoemd werd om de speedboat in te gaan. We hadden het geluk dat er een groep Israeliërs en een groep fotogeile Japanners bij ons zaten waar we dol op zijn. Eenmaal onderweg vergaten we dit al snel want de Japanners maakten foto´s van elkaar en de Israeliërs lagen weer eens te slapen. Na een half uur varen kwamen we aan bij de eilanden. We konden deze niet betreden maar vaarden er langs alle kanten omheen en onderdoor. Ondanks dat we vele vogels en zeeleeuwen al in Ushuaia (je weet wel aan het begin van onze reis) gezien hadden was het indrukwekkend om ze nogmaals te zien in grote getalen. De gids was duidelijk weg van Pinguïns en vertelde hier veel over, wij waren meer onder de indruk van de enorme lange rij Aalscholvers die allemaal exact dezelfde route vlak boven het water vlogen richting de kust. Aan het einde van de tour voerden we langs een strand dat werkelijk vol met zeeleeuwen lag. Het stonk behoorlijk en was een enorme herrie van al die beesten die aan het schreeuwen waren. In het water zwommen er veel en bij elke golf zag je ze allemaal aanspoelen en terug de oceaan ingetrokken worden, erg vermakelijk om te zien. Na ongeveer 2 uur weggeweest te zijn kwamen we weer terug in Paracas en gingen veel mensen meteen door naar een tweede excursie. Wij besloten om dit niet te doen maar nogmaals een lekker visje te gaan eten. Om 16:00 uur vertrok onze bus alweer en dit keer naar het tussen de hoge bergtoppen gesitueerde Huaraz (15,5 uur noordelijker).