Tijdens onze luxe nachtbus van Huaraz naar Trujillo met Movil Tours zaten we voorin wat altijd lekker is voor wat meer beenruimte. We hadden na ons avontuur in Vicos geen tijd meer gehad om te douchen dus onze broek zat nog onder de moddervlekken en waarschijnlijk stonken we erg toen we ´s ochtends rond 06:30 uur opgehaald werden door Sandra. We konden de tijd dat we in Trujillo waren bij de zus van Clara (die samen met Jos tijdens onze reis op ons huis in Amsterdam past) verblijven. Met de taxi gingen we naar het huis van haar tante waar zij momenteel alleen woont. Het was een enorm huis zeker na de hostels die we de laatste tijd gewend waren. We hadden een eigen slaapkamer met groot bed met veel ruimte eromheen en zelfs een tv (die we overigens niet gebruikt hebben). Verder waren er nog 2 andere slaapkamers, 2 badkamers, huiskamer die niet gebruikt werd, keuken, patio en tuin.

Na even kennis gemaakt te hebben zijn we eerst maar eens gaan douchen. Na gesetteld te zijn vroeg Sandra of we konden gaan want ze had een heel schema gemaakt voor de dag. Het was er heerlijk weer, veel zon maar wel met een zeebriesje aangezien ze op kruipafstand (nou ja slofafstand) van de oceaan woonde. Hier gingen we dan ook eerst even kort naartoe. Vervolgens liet ze ons een vrucht proeven welke eruit zag als een grote groene peul die je open brak en dan alleen het witte vruchtvlees van at en niet de bonen die erin zaten, erg lekker! Na even gewacht te hebben zijn we naar de privékliniek gegaan waar Sandra als tandartsassistent werkt. Het zag er supermodern uit; al begrepen we niet helemaal wat de bedoeling was bleek later dat we even op een collega aan het wachten waren die met ons mee zou gaan gedurende de middag. We spraken trouwens alleen maar spaans, nou ja vooral Luc dan, Lucy probeerde af en toe mee te doen maar meestal vertaalde Luc wat Lucy wilde zeggen.

Nogmaals per taxi gingen we weer weg en we hadden geen idee wat we gingen doen. De taxi reed ons naar Huaca de la Luna. Bij aankomst nog geen idee wat het was maar dat werd al snel duidelijker. Het is een archeologische plek waar veel delen van een tempel van een oude bevolking zijn gevonden. Er werd ons in het Spaans verteld hoe deze mensen leefden en wat er allemaal gevonden was. Eerlijk gezegt begrepen we er niet al te veel van, maar was het wel grappig om te zien. Na ons bezoek hieraan zijn we met z´n vieren gaan lunchen. We kregen onze eerste ceviche hier die speciaal voor Lucy met de pepers apart geserveerd werd. Het smaakte heerlijk, vervolgens natuurlijk nog een bord met rijst, vlees etc. We raken al aardig gewend aan de grote lunches en waarschijnlijk moeten we daar straks nog van afkicken. Sandra vertelde dat ze in Peru een gezegde hebben als volgt: ´ontbijt als een koning, lunch als een prins en dineer als een bedelaar´, dus echt het omgedraaide van Nederland.

Na de lunch gingen we met z´n drieën verder naar Huanchaco wat net buiten Trujillo ligt. Hier gaan alle backpackers heen aangezien het wat relaxter is en alles rond het strand zit. Ze hebben hier voor de toeristen een soort kano´s van bamboo genaamd caballito´s. Sandra vroeg of we een ritje hiermee wilde maken, je word maar een klein beetje nat zei ze dus wij naar de bootjes toe. Je kon hierin zitten maar de zitting lag al ongeveer onder water. Op dat moment waren wij nog in de veronderstelling dat alleen onze kont nat zou worden en aangezien het nog lekker warm was zou het wel snel drogen. Na de eerste golf dachten we wel anders, de mannen voorop peddelden door de branding en hielden niet op met lachen (om ons). Elke golf kwam vol over ons heen en op de heen weg waren we alleen van voren nat. Na de terugweg waren we echt helemaal doorweekt van boven tot onder. We hebben erg gelachen en Sandra had misschien nog wel de meeste lol. Na wat opgedroogd te zijn liepen we nog even naar een kerk in het dorpje waar we helaas niet in mochten omdat er een mis zou beginnen. Nou voelden we ons ook een beetje ongemakkelijk om nog steeds zeiknat en koud een kerk in te lopen dus we vonden het niet heel erg. Terug in het huis in Trujillo maakte Sandra avondeten voor ons wat goed smaakte. Toen wij bijna naar bed wilden gaan kwam er een man bij ons aan tafel in de keuken zitten waar we leuk mee gekletst hebben. We hadden lange tijd geen idee wie of wat het was maar dachten dat het wel weer een neef ofzo zou zijn aangezien zij er daar nogal veel van had. Later bleek het haar liefje te zijn en toen we echt heel moe waren en hun even voor in de patio waren besloten we om alvast tanden te poetsen. Net toen we de tandpasta erop wilden smeren riep Sandra dat er nog een ander vriend was die ons wilde ontmoeten. Wij dus weer naar beneden en toen bleek dat hij een taxichauffeur was en hij graag een rondje met ons in zijn taxi door de stad wilde rijden. Met enige tegenzin, maar toch enthousiast zijn we in de auto gestapt met Sandra en haar liefje er ook bij. Na ongeveer een half uur door de stad te hebben gereden, kwamen we weer terug. Toen bleek dat hij ons graag wilde vervoeren in zijn taxi voor de komende dagen als we een taxi nodig zouden hebben. We kregen zijn nummer en zeiden dat we wel zouden bellen als we dat wilden.

Op zondag is Sandra altijd vrij en gaat ze naar Magdalena de Cao een dorpje ongeveer een uur verderop. Hier wonen haar ouders en ook haar zoontje van 6 jaar oud. Het is in Peru vrij normaal dat je kind bij de grootouders opgroeit en de ouders zelf werken. We hadden de moeder die avond van tevoren al aan de telefoon gehad omdat ze ons zo graag wilde ontmoeten. We voelden ons aan het begin een beetje bezwaard om zomaar naar die familie toe te gaan en bij hun te eten aangezien wij het waarschijnlijk beter hebben als zij. Dit gevoel was al snel weg nadat we hen ontmoet hadden; ze waren zo ontzettend vriendelijk en welkomend dat we ons nergens meer druk om maakten.

We vertrokken vrijwel direct bij aankomst weer naar een andere Huaca in het dorp waar Sandra als gids heeft gewerkt. Dit bezoek vonden wij veel leuker omdat het veel en veel duidelijk was. Er waren bijna geen toeristen omdat het totaal niet bekend is. Tussen de groene rietsuikervelden en de blauwe oceaan lag ineens een grauw zanderig gebied waar niks groeide. We begonnen met een bezoek aan het nieuwe museum wat echt ´state of the art´ was. Het gebouw was van donkergrijs beton, veel flatscreens met duidelijke filmpjes, mooie glazen cabines met allerlei spullen erin die gevonden zijn in dat gebied. Wat wij erg leuk vonden is dat bijna alles dat ze gevonden hebben nog helemaal intact was, met kleuren en alles. Het zag er bijna uit alsof je het zo zou kunnen kopen in een winkel. Na een hoop potten en vazen gezien te hebben zagen we een skelet van een mens dat 250 jaar na christus geleefd heeft. Het was heel onwerkelijk om het skelet van de vrouw te zien dat zelfs nog wat haar had en een stukje huid. We probeerden erachter te komen hoe het kon dat dit zo goed bewaard is gebleven, maar verder dan de tombe uitleg kwamen we helaas niet. Na het museum hadden we een goed idee hoe deze bevolking leefde en de gebruiken, zoals het doen van offers aan hun goden, die ze hadden. Na nog een rondleiding in het gebied waar dit alles gevonden is, waren we echt onder de indruk. We moesten snel terug naar het dorp, want we hadden teveel vragen gesteld, waardoor de moeder van Sandra al met de lunch klaar zou zitten.

Bij aankomst zat vader al te eten en kregen wij eerst een bordje met ceviche van heerlijke Lisa vis en daarna nog een bord met rijst, kip en wat groentes. Als drinken kregen we chicha, een drank van maiskolf wat op verschillende manieren bereid kan worden. In Peru (vooral in het noorden) word dit erg veel gedronken en het was echt heel erg lekker. Na ons enthousiasme vertelde moeder dat ze zelf ook Chicha van een jaar oud maakte. Natuurlijk kregen we deze ook te proeven en tot onze verbazing smaakte het exact zoals PX sherry. Hier zat echter (bijna) geen alcohol in en we genoten er volop van. Na een rondje in het dorp en de artesania winkel van het dorp te hebben bezocht, hebben we (lees Luc) behoorlijk gekletst met de ouders van Sandra over vissen en de politiek van Peru. Wat leuk was om te zien was dat de vader van Sandra aan het begin vrijwel niks zei, maar op het moment dat het gesprek over vissen ging hij helemaal enthousiast werd. Zeker toen we vertelden dat dat in Nederland niet zomaar kan. We kregen nog een fotoboekje van de Hema te zien met foto´s van Jos en Clara in Nederland die ze opgestuurd hadden. Het was heel raar en vooral heel erg leuk om foto´s van hen in ons huis en de omgeving te zien. Na nog weer een stukje vis te hebben gegeten, hebben we de laatste bus uit het dorp van 19:00 uur gepakt terug naar Trujillo.

Maandag en dinsdag moest Sandra werken van 09:00 tot 13:00 uur en dan weer van 16:00 tot 21:00 uur. We hebben een keer voor haar lunch en diner gemaakt (zelfgemaakte hamburgers als lunch en heerlijke ossobuco als diner). Volgens ons vond ze het lekker en vroeg naar alle recepten. Verder hebben we op internet gezeten, de was gedaan, voor het eerst in tijden naar een grote en hele leuke supermarkt geweest en de stad Trujillo bekeken. Op dinsdagavond namen we afscheid van Sandra op de busterminal en vertrokken we naar onze laatste bestemming in Peru, Lima.

Na een nachtelijke busrit eerst ontbeten en toen richting het centrum van de wijk Miraflores gelopen. We dachten dat we een erg leuk hostel in Lima hadden geboekt dat gelukkig niet duur was. Helaas bleek dat het vol zat met Israeliërs, waar we niet heel blij mee waren. We kwamen toen we net op pad waren al snel langs een Falabella wat een soort Bijenkorf is hier. In een eerdere Falabella had Luc een leuk overhemd gezien dat ze daar niet meer in zijn maat hadden; hier gelukkig wel. Lucy heeft ook nog een superhip warm vest en een sexy jurkje voor in Brazilië gekocht (om eruit te zien als de locals). We hadden van het hostel gehoord dat er een Starbucks was met Wifi dus daar gingen we heen. Later bleek dit een plek te zijn waar we veel en lang gezeten hebben tijdens ons bezoek in Lima. Ze hebben er lekkere koffie (één kleine koffie is genoeg voor ons samen), heerlijke chocolate chip cookies en lekkere feauteils om in te hangen.

Aangezien Lima bekend staat om zijn goede Sushi hebben we dat die avond gegeten. Het was erg smakelijk, alleen hadden we niet helemaal het goede gekozen. We dachten dat een selectie van sashimi, sushirijst met verschillende stukken vis erop was. Echter bleek dit alleen de vis te zijn zonder de rijst, desalniettemin hebben we lekker gegeten en vooral genoten van de maki´s.

De volgende dag zijn we naar het centrum van Lima gegaan, tijdens Semana Santa. In het centrum zijn we een kerk ingelopen waar het ontzettend druk was. De politie begeleidden alle mensen naar de juiste weg zodat het niet uit de hand zou lopen. Iedereen had zelfgemaakte kruisjes van palmtakken met of zonder jezusbeeldje erin verwerkt in hun handen. In de kerk raakte de mensen verschillende kruizen aan en de kom waar het weiwater in zit en sloeg daarna een kruisje. Wij deden natuurlijk ook mee. Verderop in de kerk kregen de mensen een watje dat over een beeldje van het lichaam van jezus was gewreven. Vervolgens raakte ze met dit watje van alles aan en sloegen nog meer kruisjes. Na ongeveer 5 minuten liep je dan weer naar buiten. Wij namen geen watje aangezien we toen niet wisten wat je er mee moest doen en ook niet wat je er na de kerk mee moet doen. Het is toch een beetje raar om dat watje dan in een prullenbak te gooien; maar om het nou nog 1,5 maand mee te nemen is nog gekker.

Die avond wilden we bij een soort tapas tentje gaan eten waar we de avond ervoor mensen aan lekkere hammetjes en kaasjes hadden zien zitten. Vanwege Semana Santa was het restaurant helaas gesloten. Nadat we terug in het hostel keken naar een andere mogelijkheid om ergens te eten, besloten we richting de kust te lopen en daar iets te zoeken. Het restaurant dat we uit de Lonely Planet zochten konden we nergens vinden en na wat rondgelopen te hebben kwamen we aan bij de supermarkt Vivanda. Na even naar binnen gespiekt te hebben waren we er al snel uit. Lucy begon helemaal te stralen toen ze bruin brood met pitjes zag. Er stond een Italiaans mannetje blokjes gouda kaas te promoten. Ze hadden allerlei soorten kaasjes, zelfs een druipert. We besloten dus om dat bruine brood met een rol zachte geitenkaas, stukje parmesaanse kaas, wat salami, taco chipjes en druiven in het hostel op te eten. Luc regelde natuurlijk het romantische kaarsje en zo zaten we heerlijk in een druk hostel met veel geschreeuw, romantisch te borrelen. Na nog een filmpje in bed gekeken te hebben gingen we slapen onder het genot van veel gesnurk en gesabbel van onze kamergenoten.

De tweede dag van Semana Santa was het eveneens erg rustig op straat, aangezien iedereen uit Lima naar andere plaatsen aan de kust trekt voor deze dagen. We besloten om deze dag naar de haven te gaan. De lonely planet zei hier niets over, maar het leek ons leuk, dus na wat uitpluizen welke bus we moesten hebben en tot waar, kwamen we er rond het middaguur aan. Eerst hebben we erg lekker geluncht in een lokaal tentje. Vervolgens wilden we graag naar La Punta, ookal hadden we niet echt een idee wat hier te doen of zien was. We liepen door een buurt waar we ons niet altijd even gemakkelijk voelden, maar het was erg leuk om te zien en zeker naast het toeristische Miraflores. Het deed ons denken aan de wijk Boca in Buenos Aires; overal huisjes in allerlei verschillende kleuren geverfd. Na nog verder te lopen kwamen we dan in La Punta aan; een strand met veel luxe huizen en luxe auto´s. Het was duidelijk dat alleen de welvarende toeristen hier kwamen. Na wat rondgelopen te hebben, hebben we een bus terug naar Miraflores gepakt en een bezoek gebracht aan onze geweldige supermarkt. Na de restjes van de dag ervoor als voorgerecht gegeten te hebben hadden we nog een spaghetti met ballen gemaakt. Hij smaakt nog steeds niet zoals thuis maar hij was erg smakelijk.

Na nog een nacht zonder onze snurkende vrienden, pakten we onze spullen en vertrokken rond 09:00 uur richting het vliegveld van Lima om ons avontuur in het laatste land te beginnen.