Na een onverwacht voorspoedige reis vanaf Olinda kwamen we rond 13:00 uur al in Porto do Galinhas aan. We liepen meteen even langs de tourist information voor een plattegrondje. We dachten dat we een reservering hadden gemaakt bij een hotel dus we gingen hiernaar opzoek. Bij aankomst hoorden we dat de kamer 3 keer zo duur was als wij op internet dachten gezien te hebben dus gingen we op zoek naar iets anders (waarschijnlijk prijzen in US$). Gelukkig wist het eerste hotel nog een goedkopere die niet al te ver van hun vandaan zat dus daarheen gelopen. In eerste instantie werden we een beetje verward ontvangen bij Chalés Praias do Sul maar daarna was ze wel aardig. Na even omgekleed te hebben liepen we direct naar het strand door een bos van palmbomen.

Het strand van Porto do Galinhas is zeven keer door het ¨Trip and Tourism Magazine¨ benoemd als het mooiste strand van Brazilië. Het was inderdaad prachtig, echt een bounty-strand. Het zand was ongelooflijk zacht, richting wit van kleur en piepte en knisperde als een bros chocoladereep onder je voeten. De kleur van de zee was turqoise afgewisseld met helder blauw en met riffen 100 meter uit de kust. Na een stukje gelopen te hebben een leuk simpel ´kraampje´ gevonden en heerlijke cavala vis gegeten (zie foto´s). Er werd ons gevraagd of we hem gebakken of gegrild wilden hebben en daarna ook nog of we hem gefileerd of in zijn geheel wilde, echt helemaal super. Het duurde even voor de vis klaar was, maar we zaten heerlijk onderuit gezakt op een klapstoeltje te kijken naar alle verkopers die langs liepen. Zo was er een oude vrouw die een soepje/prutje van zeevruchen verkocht en een man die verse kreeften verkocht. We konden ons nog net inhouden totdat er een snelle verkoper langskwam met heerlijke verse oesters. Inmiddels hadden we onze bestelde en grote cavala gekregen, maar dat maakte de oesterverkoper duidelijk niets uit. Hij liet ons geloven dat we er één als presentje mochten proeven en voordat we het wisten hadden we al iets van 8 heerlijk verse oesters met limoensap op. Natuurlijk wilde hij hier geld voor hebben, maar na redelijk wat afgedongen te hebben gaf het ook niet want het was heerlijk.

Iets later kwamen er nog twee mannen met gitaren die een liedje wilde zingen over het land waar we vandaan komen. Blijkbaar komen er niet veel Hollanders naar Porto do Galinhas want hij dacht dat we uit Argentinië, Italië, Duitsland, Finland, Canada, Amerika, Frankrijk, Spanje, Rusland of Uruquay kwamen. Toen hij geen landen meer kon bedenken maakte Luc hem wijs dat wij uit China kwamen. Hij geloofde het even en toen lachten we alle vier erom. Nadat Luc vertelt had dat we uit Nederland kwamen kregen we dus een liedje over Hollanders in China, toch wel grappig.

Het water kroop snel verder omhoog en na al een keer onze stoelen en parasol naar achteren verschoven te hebben begonnen alle tentjes opeens snel hun spullen te pakken en van het strand af te rijden. Rond 15:30 uur kwam de zee te hoog en moesten we het strand verlaten. In het hotel even lekker gedoucht en opgefrist en in onze nette kleertjes naar de tourist information gelopen om te vragen hoe we naar Maragogi konden komen. Aangezien ze ons hier vertelde dat er geen bus ging hebben we buiten een taxi voor de dag erna geregeld.

Omdat we een erg grote lunch hadden gehad wilden we niet meer uit eten. We hebben een ijsje gehaald en aan het eind van de winkelstraat op een flonder gezeten en direct over de oceaan uitgekeken, erg romantisch. ´s Middags had Luc nog een verse cocosnoot van uit de boom van het hotel gehad en koud gelegd in onze koelkast. ´s Avonds nog in onze hangmat voor de deur van de kamer gezeten met de cocosnoot, een bruin biertje en een ontspannen muziekje, heerlijk.

De volgende dag werden we lekker wakker zonder al te veel last gehad te hebben gehad van muggen. In Olinda heeft Lucy blijkbaar drie nachten op een matras met vlooien geslapen dus daar werd ze gek van de jeuk. Bij het ontbijt stond alles voor ons alleen klaar al was er nu een ander meisje die iets minder vriendelijker was, al bedoelde ze het wel goed (denken we). Na de tassen ingepakt te hebben zijn we direct weer naar het strand gegaan en hebben hier heerlijk een end gelopen en foto´s gemaakt. In het centrum zijn we nog een uurtje op internet geweest en liepen toen door naar de supermarkt waar we een stokbrood en yoghurt haalden als lunch. Dit hebben we op dezelfde flonder als de avond ervoor opgegeten waarna we op het strand nog even op zoek gingen naar de oude vrouw met het zeevruchten soepje/prutje. We hadden dit de dag er voor geproefd en was heerlijk en goedkoop dus daar genoten we van. Hierna nog een vers sapje van ananas gedronken bij hetzelfde tentje als gister tot de vloed weer op kwam zetten en rond 15:30 uur weer terug naar ons hotel gegaan. Hier kwam de taxi die we geregeld hadden ons stipt om 16:00 uur ophalen zoals afgesproken. In een heerlijk ruime en koele Chevrolet Zafira vertrokken we richting Maragogi.

Toen we nog in Cumbuco waren hebben we een stel, Sandrijn en Fernanda, ontmoet die ook een pousada hadden een stuk zuidelijker. Ze vroegen toen of we bij hen langs wilde komen in Maragogi tegen een speciaal backpackersprijsje en uiteraard wilden wij dat wel. We hadden van de taximan begrepen dat het ongeveer 3 uur zou duren voordat we er zouden zijn, maar na 1,5 uur kwamen we al aan. Op zich zonde van het geld omdat wij dachten dat het twee keer zover was, maar wel lekker van de tijd.

Bij aankomst bij pousada Praiagogi was het helemaal donker. We belden aan en toen bleek dat internet eruit had gelegen, dus zij hadden geen idee dat we langs zouden komen. Bovendien had Sandrijn wat verkeerds gegeten waardoor hij ziek op bed lag. Wij voelden ons dus ietwat ongemakkelijk, maar ze verzerkerden ons dat het geen probleem was om te blijven. We konden alleen niet bij hun eten aangezien ze niets in huis hadden. We hebben eerst het huis en de kamer bewonderd en daarna konden we met Fernanda haar vader met de auto meerijden naar het dorp om wat te eten. Van alle ¨geweldige¨ eettentjes moest het maar een pizza worden. We bestelden een pizza Brasileiro die voornamelijk uit ham bestond (zonder lekkere tomatensaus of kaas), heel bijzonder. Fernanda haar vader was inmiddels al klaar met internet, maar had op ons gewacht voor het internetwinkeltje om ons weer mee te nemen naar de pousada. Daar aangekomen namen we 2 Friends series mee naar onze kamer en hebben we heerlijk tot laat gelachen.

´s Ochtends vroeg werden we heerlijk wakker, echter zagen we buiten dat het bewolkt was. Het ontbijt bracht wel zonneschijn en was heerlijk en uitgebreid. We vroegen Fernanda of ze ons kon aanraden om vandaag te gaan snorkelen in de koraalriffen of dat het beter was om dat (vanwege het weer) morgen te doen. Sandrijn had toevalig de voorspellingen gehoord en dacht dat het beter zou zijn om vandaag te gaan. Nadat we onze tas hadden ingepakt bracht Fernanda ons alweer naar het dorpje waar we een goede prijs kregen om te gaan snorkelen.

Met een ¨privé speedbootje¨ werden we naar het koraalrif gescheurd waar al andere Braziliaanse toeristen aan het snorkelen waren. Eén of andere Braziliaanse nephunk verwelkomde ons op de catamaran en legde ons in het Braziliaans uit wat de overige mogelijkheden waren naast het snorkelen. Wij begrepen er geen snars van en toen hij overging op handen en voetentaal begrepen we dat hij ons ook wilden strikken om te gaan duiken. We bedankten en zochten een jongen op die goedkoop foto´s van ons wilden maken onder water. De fotosessie verliep helaas ietwat gehaast, waardoor Lucy op een gegeven moment verzoop in haar eigen frustratie. ¨Kerel doe eens tranquillo, ik ben hier om te genieten, niet om jou tevreden te stellen.¨ Nadat hij klaar was met ons poses te becomanderen, konden we eindelijk genieten van al het moois wat er te zien was. Er was vooral veel koraal te zien waar zwarte zeeëgels in genesteld zaten. Eromheen zwommen allerlei tropische vissen in allerlei verschillende kleuren, net ¨Finding Nemo.¨ Het snorkelen was erg gaaf en wij konden weer een to-do-dingetje van ons lijstje afstrepen.

Eenmaal terug bij de pousada, nadat we nog een simpel frietje hadden gegeten in het dorp, lekker gedoucht en lekker gerelaxed. Toen we bijna gingen eten werd er een caipifruta geserveerd en besloten we om nog even naar het strand te lopen. Sandrijn had heerlijke spaghetti bolognese gemaakt met een frisse salade erbij waar wij heerlijk van gesmuld hebben. Na het lekkere diner vroeg naar onze kamer gegaan en een film en Friends gekeken.

Na weer een heerlijk ontbijtje was het alweer tijd voor ons om naar de volgende bestemming af te reizen; Salvador de Bahia. In het dorp werden we afgezet en wachten we met een vers fruitsapje op de bus, die we nooit zouden nemen. Op een gegeven moment reed er een ¨commun¨ taxi voor die naar Maceio zou rijden voor dezelfde prijs als de bus, relaxed! Vanuit Maceio (tot ons grote ongeloof bij de Mc Donalds gegeten) waar we lang moesten wachten reisden we heel snel af naar Salvador waar we nu zitten.