Paraty ¨For You¨

Zo daar zijn we weer, wellicht voor de laatste keer tijdens deze spectaculaire reis. Onze voorlaatste bestemming Paraty heeft ons ook weer de nodige mooie stranden, historische gebouwen en zon laten zien, waardoor we heerlijk ontspannen zijn (op het K*bed met 18 muggen in de kamer na). Vanaf het busstation in Paraty werden we door het hostel Sereia do Mar opgepikt en aten we ´s avonds chicken curry op zijn Braziliaans.

De volgende dag zijn we heel rustig wakker geworden en bekeken we de lekprikstatus van onze lichamen die bij beide op de 1^e dag nog meeviel. ´s middags door het historische centrum gelopen en gezocht naar de lokale bevolking, het leek er namelijk uitgestorven. Toen we alles ongeveer gezien hadden, nog bij een fruitshaketentje een glaasje acai met banaan gedronken en toen rustig aan weer teruggelopen naar ons hostel aan het strand. Onderweg stopten we nog even bij een kerkje waar we nog even een tijdje in de schaduw bijzaten. In onze ooghoek zagen we een groot podium met allerlei standjes eromheen staan die uiteraard ook even bekeken moesten worden. Er bleek een heilig festival gaande vanaf de dag dat we aankwamen, dus die avond zouden we even een kijkje nemen wat er te zien was. Volgens de lokalen begon het ¨feest¨ om 19:00 uur. Toen we er rond 20:30 uur waren was er nog geen noot gespeeld en al snel merkten we dat het niet zozeer om de muziek of het spektakel ging, maar dat het samen zijn en met elkaar eten en drinken en kletsen een grote happening was. Uiteraard deden we gezellig mee en kochten we een bak met vers gewokte noodles met groenten en kip, erg lekker. Vervolgens haalden we elders nog een heerlijk broodjes verse worst en sloten we onze tour af met een veel te sterke caipifruta cocktail, die we na 1 slok eigenlijk al snel ergens verstopten (wat een watjes he).

Na een beroerde nacht met die 18 muggen en zelfs helemaal door de klamboe heengeprikt te zijn, was het tijd voor een dagje strand. Heerlijk geluierd en fun gehad op het strand voor het hostel. ´s Avonds nog een keer naar het festival geweest om dit keer allebei een bak noodles te halen; goedkoop en lekker!

Kijk, omdat we inmiddels gewend zijn aan de parelstranden van Brazilië kon een bezoekje aan het strand van Trindade (vlakbij Paraty) niet uitblijven. Het strand in Paraty is niet geweldig, dus het was de moeite om even een stukje te reizen om het goed af te sluiten. Na een bumpyride kwamen we al zwabberend in Trindade aan waar we voornamelijk Praia do Meio bezochten. Meteen een duik genomen in het heldere blauwgroene water waarin de vissen weer eens door je benen heenzwommen. Lekker geluncht bij een tentje achter ons en vervolgens nog een natuurlijk zwembad bezocht via onze laatste jungletrail. Na wat geklim en geklouter kwamen we aan en het was er prachtig. Heerlijk nog een beetje rondgezwommen en toen met een bootje langs de rotsen gesjeest naar de kust. Die bootjes liggen daar in dat natuurlijke zwembad op de avonturiers te wachten die niet doorhebben dat het ook vloed kan worden en je niet meer terug kunt lopen. Makkelijk geld verdienen toch? ´s Avonds lekker fruit en yoghurt gegeten en ons klaargemaakt voor de muggenbattle.

Deze bleek me te vallen, alleen was Lucy toch de pineut en regelmatig geprikt. ´s Ochtends met family and friends gebeld en ons klaargemaakt voor onze laatste busrit naar Rio vanwaar we naar huis zouden gaan vliegen... (dacht Lucy).

In Rio verbleven we in hostel El Misti in de wijk Botafogo die een stuk dichterbij het vliegveld lag als ons hostel van ons vorige bezoek. Eindelijk weer eens een hostel met een fatsoenlijk bed en voor de rest was ook alles goed geregeld. Toen we ´s avonds aankwamen heerlijk kip stroganoff in het hostel gegeten en de rest van de avond Youtubefilmpjes van dansen gekeken.

De dag erna zijn we naar Lapa geweest om haar beroemde bogen te bezoeken (arches) en de betegelde kleurrijke trap in dezelfde wijk beklommen (zie foto´s). Vervolgens gingen we met een trammetje door smalle straatjes (heel ouderwets) omhoog naar de hoogstliggende Riowijk Santa Teresa geweest. De wijk was nogal uitgestorven en viel ons mede daarom een beetje tegen. We hadden niet heel veel zin om ¨alleen¨ door een buurt te lopen die we niet kenden, dus pakten we een collectivo terug naar beneden. Vlak voordat we nog een laatste belsessie met de family zouden hebben stegen we nog een laatste keer op in de shopping mall naast het hostel om aldaar de zonsondergang te bekijken. ´s Avonds meegedaan aan de pizzaparty en daarna bij restaurant Miam Miam een glas rosé gedronken. Hier proosten we samen op onze fantastische reis en verklapte Luc de verrassing die hij 2 maanden eerder al voor Lucy geregeld had. Ze zat erop toen hij het haar vertelde (de eifeltoren), ¨We´re going to Paris, baby!¨ Helemaal door het dolle heen konden we samen ons opmaken om onze reis in deze voor ons zeer bijzondere stad af te gaan sluiten.

Na een erg goede nachtrust bezochten we op de laatste dag nog Parque Lage wat een gratis park is middenin Rio (zie foto´s) Gewoon een erg mooie tuin waar we heerlijk hebben rondgelopen. Rond 3 uur pakten we onze spullen en was het ¨Bye bye Rio, ciao ciao Zuid Amerika.¨ Met hele gemengde gevoelens verlieten we Rio en bereidde we ons voor om onze droom in Parijs af te gaan sluiten...

Frescobal, Seaturtle and sunny Luc & Lucy

Na 11 dagen Rio was het wel weer tijd om de ¨sleur¨ te onderbreken en besloten we om een enkeltje naar een groot eiland te nemen, oftewel naar Ilha Grande. Wij als echte plannerige Hollanders hadden ons perfect voorbereid op een smooth reisje. Dat ging helaas niet op z´n Hollands, maar lekker, ¨je weet toch¨, op zijn Braziliaans. Alles wat wij konden plannen en regelen verliep perfect, de info die we kregen en mensen met faciliteiten waarop wij rekenden kwamen hun beloftes echter niet na. Ilha Grande ligt op 3,5 uur afstand van Rio. Wij deden er bijna 11 uur over. Net voordat we de boot opgingen naar het eiland kochten we nog een setje mintgroene frescobal (Braziliaanse vorm van beachball).

De boottrip was met ondergaande zon en verliep vrij vlot. Eénmaal op Ilha Grande liepen we met onze backpacks met blote voeten over het strand naar ons Aquario hostel. Even voor de duidelijkheid, dat was niet voor de fun (een beetje wel uiteraard), maar dat is op het eiland de weg, lopen over het strand.

In het hostel werd ons direct de beste kamer aangepraat en toen we de ¨capitan¨ room gezien hadden (zie uitzichtfoto) was de keuze snel gemaakt (voor die prijs ook). ´s Avonds bij Café do Mar een heerlijke BBQ gehad en getoast met een caipifruta en caipirinha, terwijl we op het strand met blote voetjes zaten, op een heerlijke paar dagen op dit eiland. Bij de koffie kwam er nog een grote witte krab de zee uitgelopen. Jammer dat die er niet eerder uitgekropen was...

´s Ochtends lekker in de zon ontbeten en de dag begonnen met een hike van 2,5 uur in onze tropische zwemkleding en fliflops door de Braziliaanse jungle. We dachten bij onszelf als we in Patagonië een tocht van 6 dagen aankunnen dan kunnen we nu ook wel op onze slippers door de jungle lopen. Gedurende de hike passeerden we 3 onbemenste bountystrandjes, erg hemels. Toen we uiteindelijk bij strand Lopes Mendes aankwamen, gingen we lekker op ons gat in het piepende en krakende witte strand zitten. Eigenlijk direct daarna sprongen we op en deden we een wedstrijdje wie het eerst in de oceaan was. Jullie raden vast wie er won... (Lucy: ¨door vals te spelen¨)! We genoten van het superwater, van het zachte strand waar we een uur op sliepen en van het spelen van een paar potjes frescobal. Rond 17:00 uur hadden we de laatste boot terug naar het hostel die ons voor de deur afzette, erg relaxed. Onderweg zagen we nog een dieprode zonsondergang die ook even uitvoerig vastgelegd moest worden. ´s Avonds bij het hostel geBBQt en ons helemaal (lees Luc) vol gegeten. Van verhalen (waar wij op vertrouwden) van anderen hadden we gehoord dat het die avond groot feest zou worden, zoals elke dinsdag. Het feest was ver te zoeken dus wij waaiden lekker nog even uit op het strand.

De volgende morgen werden we vanuit een hele diepe slaap wakker met bewolking en motregen. Luc ging even ontbijten en Lucy sliep nog even door om bij te komen van 4 aparte moordnachtmerries. Gedurende deze dag deden we vrij weinig, dus op naar de volgende... Oké, toch nog even... We hadden wel een superlekkere BBQ die avond bij Café do Mar, again.

Om 10:30 uur vertrok boot Phoenix 1 (grote motorboot met ruim ligbeddek) vanaf de pier die ons zou vervoeren tijdens onze boottour van die dag. We zouden vier speciale stranden bezoeken waar we ook konden snorkelen en er kon dus uiteraard ook gezwommen worden. Om de Brazilianen even een compliment te geven, de boottour was erg goed geregeld en georganiseerd begeleid. De stranden die we bezochten waren erg mooi, laten we niet beginnen over de kleur van de oceaan. Tijdens de eerste snorkelsessie zag Luc op een gegeven moment een panorama ter grote van een bioscoopscherm breed (zeker 100 vissen) aan zebraachtige vissen (het gaat hier om de strepen, niet om de vorm van een zebra). Bij de kustlijn had iemand een hele grote rode zeester gevonden, die er echt héél gaaf uitzag.

De volgende stop was Lagoa Verde, waar het water daadwerkelijk groen kleurde. Hier begon Luc zijn tweede snorkelsessie die nogal verassend uitpakte. Het zag er zo veel mooier en kleurrijker uit dat Lucy er ook bij moest komen. Ze keek haar ogen uit doordat Luc haar alle kanten op stuurden naar dé mooie plekjes. We zagen allerlei verschillende tropische vissen variërend van geel tot blauw-paarsig gepaard met felgroen, zandkleurig en rode koraal. Terwijl Lucy dacht dat ze alle verschillende kleuren, vormen en wow had gezien zag ze een zeeschildpad haar tegemoet zwemmen/zweven. Tof als ze is liet ze ook Luc meteen de zeeschilpad zien, we hadden jammer genoeg maar 1 snorkelsetje gehuurd, vandaar! De snorkelervaring werd hierdoor nog even een stuk specialer, helemaal omdat alle andere medepassagiers dit moois gemist hadden.

Om verder niet teveel in detail te treden, genoten we gewoon ontzettend van onze vondst en de heerlijke boottrip die ons langs de prachtigste plekjes van het eiland voer. ´s Avonds in het dorpje een gigantische pizza gehaald die menig pizzeria in Nederland zelfs zou verslaan en ons avontuur op Ilha Grande, kijkend vanaf ons balkonnetje naar een heldere sterrenhemel, beëindigd.

Om 12:30 uur hebben we de catamaran terug naar het vasteland waar we daarna een bus zullen pakken naar Paraty. Hoe lang we erover doen en wat we daar gaan beleven...

Zon, zee, strand en leven in Rio

Na een korte en goede vlucht vanuit Salvador kwamen we aan in Rio. We pakten een bus die ons vanaf het vliegveld direct naar ´the white house´ zou brengen. Vanwege veel verkeersdrukte en omdat de stad zo gigantisch groot is, deden we hier meer dan 2 uur over (net als onze vlucht). Ons ´hostel´ was ons aangeraden door Anne die nu een half jaar in Rio woont voor onbepaalde tijd. Het is een huis waar bij alle mensen voorlangere tijd wonen, varierend van 2maanden tot bijna 6 jaar!Bij aankomst voelden we ons een beetje ongemakkelijk; als twee mensen die in hechte groep komen van mensen die elkaar al langere tijd kennen. Gelukkig warenze allemaal erg vrolijk enboden ze ons meteen een biertje aan. Diezelfde avond zijn we met Anne uit eten geweest en hebben de nodige info over Rio van haar gehad. Tijdens het etentje kreeg ze van haar vriend te horen dat het Oasis concert wat eerder niet doorging, toch door kon gaan.In eerste instantie als spontane impuls wilden we graag meegaan, toen we net in de auto zaten en de prijs van de kaartjes ineens verdubbeld werden, bedachten we ons (de dag erna hoorden we van Anne dat het een gaaf concert was geweest).

Omdat we nog in een soort van ´vroeg opstaan´ ritme zaten van Salvador, waren we al vroeg wakker. We openden de blauwe houten deuren en toen,WAUW! Een mijlenver uitzicht over de groenblauwe(wilde) oceaan en een paradijselijk strand met palmbomen (zie foto). Het mooie uitzicht en het stralende weer trok ons aan en een uur later lagen we op die plek te genieten van één van de mooiste stranden die Rio te bieden heeft.De oceaan was erg wild waardoor we alle kanten op gesleurd werden en daarom samen erg gelachen hebben. De eerste dag hebben we verder veel door de wijken Leblon (de chique wijk)en Ipanema (de hippe wijk) gelopen.Het centrum daar was leuk om te zien, veel mensen, leuke winkels en gewoon weer eens veel leven om ons heen. De Zona Sul supermarkt was 24 uur per dag geopend en had genoeg lekkere en verse dingen zodat we veel zelf konden koken.

Vrijdagavond gingen we met (zo goed als) iedereen naar discotheek Rio Scenarium in de uitgaanswijk Lapa. Deze wijk is bekend om de goede en gezellige uitgaansmogelijkheden, echter berucht om haar criminaliteit. De beroemde bogen van Rio vind je ook in Lapa (we hadden helaas geen camera bij ons). De discotheek is overdag een antiekwinkel en wordt ´s avonds omgetoverd tot discotheek. Er werd live samba gespeeld door een goede band, dus daar hebben wij ons wel mee vermaakt.

Op zondagzijn we samen met Dani (van het huis) naar de voetbalwedstrijd Rio-Sao Paulo geweest in het Maracana stadion. Dit is het grootste stadion ter wereld en er kunnen maar liefst 110.000 mensen in. Het was erg leuk om de mensen uit Rio uit hun dak te zien gaan toen Rio in de derde minuut het enige doelpunt scoorde.

Maandag hebben we nog wat meer geshopt en heeft Luc nog een lange broek gekocht en Lucy een sportoutfit. De dag erna zijn we naar de Jardim Botanica geweest. Nu hebben we er daar al een paar meer van gezien, maar deze was echt indrukwekkend. Echt middenin de stad en enorm groot. Aangezien het hier herfst is stond er niet veel in bloei, maar het is en blijft fantastisch om naar de verschillende kleuren groen en de hoeveelheid dichtbegroeide jungle te kijken.

Donderdagochtend werden we, na 2 dagen milde bewolking en een beetje regen, wakker met een heerlijk zonnetje en een heldere lucht. We besloten ons snel aan te kleden en met de bus naar het Christusbeeld te gaan. Na weer een busrit via Keulen en Aken kwamen we aan bij de ´tram´ die ons in 25 minutenstijl omhoog door de jungle, naar Christ the Redeemer bracht. Het was erg indrukwekkend om het gigantische beeld over de stad te zien waken. Daarnaast is natuurlijk ook het uitzicht fantastisch om naar te kijken. We haddenveel geluk aangezien het helemaal niet druk was en we dus alles konden zien.

Ook hadden we besloten dat we ons nog één keer mochten verwennen inRio en dus was het vrijdagavond tijd voor een heerlijk diner bij Quadrucci (toevallig was het in die week in Rio restaurantweek, helaas deed Quadrucci hier niet aan mee). We hadden niet heel veel geld bij ons, dus het was even rekenen wat we wel en niet konden nemen. Ook vroegen wehoeveel onze rekening was voor we een dessert bestelden. Ondanks dat wij ons opgelaten voeldenkon de ober er gelukkig om lachen en hebben we heerlijk gegeten en rosé champagne gedronken (dat kon dan weer wel).

Maandagochtend vroeg zijn we vertrokken naar Ilha Grande waar we pas om 17:00 uur aankwamen. Het is hier erg mooi metfantastisch mooie bountystranden en heel veel bootjes.

Na regen komt zonneschijn, toch?

Middenin de nacht om 04:30 kwamen we aan bij de rodoviaria van Salvador de Bahia. Aangezien er geen bussen reden hebben we een taxi gepakt die ons naar hotel Arthemis bracht waar we gereserveerd hadden. Bij aankomst mochten we direct onze kamer in zonder die nacht te hoeven te betalen dus wij helemaal blij. De kamer was heel eenvoudig ingedeeld maar was heel ruim. We hadden een tweepersoonsbed, 3 eenpersoonsbedden, een bureau met stoel, een bank een soort nepserre en een apart lekkend douchegedeelte. O ja de kamer was mintgroen geverfd een erg rustgevende kleur...

We zullen dit keer niet beschrijven wat voor dingen we per dag gedaan hebben, maar zullen jullie deelgenoot maken van hoe we ons in Salvador voelden. Van Didi wisten we dat het een super leuke stad was om te bezoeken met muziek en dans op elke hoek, gezellige mensen, zon, mooie gebouwen, lekker eten etc... Haal daarvan de muziek, de dans en de zon weg en je hebt onze ervaring met Salvador. We willen niet negatief doen, maar het voelde in de hozende regen niet zo romantisch als dat we het ons hadden ingebeeld. Andere mensen die we ontmoeten in Salvador deelden onze ervaring en wilden er graag z.s.m. weer vandaan. In Salvador houd het leven op wanneer het regent. We waren een avond door de hozende regen naar een restaurant gerend en daar zowaar een lekkere pizza gegeten. Toen we onszelf nog wilden trakteren op een toetje moest de man van het restaurant ons teleurstellen. ¨Het regent dan hebben we geen desserts.¨ Toen we een koffie met melk probeerden, werden we weer teleurgesteld want melk hebben ze niet als het regent. Zelfs een bakje thee was te moeilijk.

De Pelourinho is het toeristische en historische centrum van Salvador waar je in principe veilig kan rondlopen. Het is er schattig en ziet er mooi uit. De straten zijn bij goed weer vol met mensen en het lijkt er dan heel gemoedelijk aan toe te gaan. Gedurende de avond en op regenachtige dagen is het zelfs in de Pelourinho geen aangename plek om rond te lopen. Veel dakloze kinderen en ouderen op straat en je hebt het idee dat je zelf een warm broodje vlees bent dat net in de aanbieding is! Wij voelden ons dan ook na de eerste dag (toen we wel een leuke dag hadden en dat ook de zon scheen) nogal opgesloten in de Pelourinho (het is niet heel erg groot) en op onze hotelkamer.

Dingen die we wel leuk vonden waren het lunchen bij een hotelschool genaamd Senac (all you can eat, maar met goede producten en typische Braziliaanse gerechten), het bezoeken van de wijk Barra waar de rijkere bevolking woont, het uit eten gaan bij restaurant La Figa (heette eerst La Lupa maar had zijn naam veranderd, erg frustrerend om te vinden met 5 mannen en vrouwen om je heen die je maar al te graag hun restaurant in praten met een gratis caiparinha of twee), het ontmoeten van Rurik en Maud die voor 3 weken op vakantie waren in Brazilië en waarmee we gezellig gegeten en gekletst hebben en tot slot het zien van een favela doordat we in de verkeerde bus stapten en ons heel onveilig voelden.

Dingen die we niet zo leuk vonden waren de regen waardoor we weinig konden ondernemen, het eeuwige tijdverdrijf in onze hotelkamer, het beroofd worden op straat door drie types die we 2 dagen daarvoor ook al hadden ¨ontmoet¨ en het dus constant moeten opletten wie er op straat voor, achter, naast of onder je loopt/ligt.

Uiteindelijk hebben we dus maar besloten om onze reis iets te versnellen en direct naar Rio de Janeiro af te reizen. Met het vliegtuig zouden we ongeveer 35 euro in totaal goedkoper uit zijn als met de bus, dus die keuze was ook snel gemaakt. Wel hadden we bedacht dat we vanuit Rio nog wel wat uitstapjes naar plekken als Paraty of Ilha Grande zouden kunnen maken. Hoe het verder zal verlopen merken jullie snel genoeg...

Brasil´s finest...

Na een onverwacht voorspoedige reis vanaf Olinda kwamen we rond 13:00 uur al in Porto do Galinhas aan. We liepen meteen even langs de tourist information voor een plattegrondje. We dachten dat we een reservering hadden gemaakt bij een hotel dus we gingen hiernaar opzoek. Bij aankomst hoorden we dat de kamer 3 keer zo duur was als wij op internet dachten gezien te hebben dus gingen we op zoek naar iets anders (waarschijnlijk prijzen in US$). Gelukkig wist het eerste hotel nog een goedkopere die niet al te ver van hun vandaan zat dus daarheen gelopen. In eerste instantie werden we een beetje verward ontvangen bij Chalés Praias do Sul maar daarna was ze wel aardig. Na even omgekleed te hebben liepen we direct naar het strand door een bos van palmbomen.

Het strand van Porto do Galinhas is zeven keer door het ¨Trip and Tourism Magazine¨ benoemd als het mooiste strand van Brazilië. Het was inderdaad prachtig, echt een bounty-strand. Het zand was ongelooflijk zacht, richting wit van kleur en piepte en knisperde als een bros chocoladereep onder je voeten. De kleur van de zee was turqoise afgewisseld met helder blauw en met riffen 100 meter uit de kust. Na een stukje gelopen te hebben een leuk simpel ´kraampje´ gevonden en heerlijke cavala vis gegeten (zie foto´s). Er werd ons gevraagd of we hem gebakken of gegrild wilden hebben en daarna ook nog of we hem gefileerd of in zijn geheel wilde, echt helemaal super. Het duurde even voor de vis klaar was, maar we zaten heerlijk onderuit gezakt op een klapstoeltje te kijken naar alle verkopers die langs liepen. Zo was er een oude vrouw die een soepje/prutje van zeevruchen verkocht en een man die verse kreeften verkocht. We konden ons nog net inhouden totdat er een snelle verkoper langskwam met heerlijke verse oesters. Inmiddels hadden we onze bestelde en grote cavala gekregen, maar dat maakte de oesterverkoper duidelijk niets uit. Hij liet ons geloven dat we er één als presentje mochten proeven en voordat we het wisten hadden we al iets van 8 heerlijk verse oesters met limoensap op. Natuurlijk wilde hij hier geld voor hebben, maar na redelijk wat afgedongen te hebben gaf het ook niet want het was heerlijk.

Iets later kwamen er nog twee mannen met gitaren die een liedje wilde zingen over het land waar we vandaan komen. Blijkbaar komen er niet veel Hollanders naar Porto do Galinhas want hij dacht dat we uit Argentinië, Italië, Duitsland, Finland, Canada, Amerika, Frankrijk, Spanje, Rusland of Uruquay kwamen. Toen hij geen landen meer kon bedenken maakte Luc hem wijs dat wij uit China kwamen. Hij geloofde het even en toen lachten we alle vier erom. Nadat Luc vertelt had dat we uit Nederland kwamen kregen we dus een liedje over Hollanders in China, toch wel grappig.

Het water kroop snel verder omhoog en na al een keer onze stoelen en parasol naar achteren verschoven te hebben begonnen alle tentjes opeens snel hun spullen te pakken en van het strand af te rijden. Rond 15:30 uur kwam de zee te hoog en moesten we het strand verlaten. In het hotel even lekker gedoucht en opgefrist en in onze nette kleertjes naar de tourist information gelopen om te vragen hoe we naar Maragogi konden komen. Aangezien ze ons hier vertelde dat er geen bus ging hebben we buiten een taxi voor de dag erna geregeld.

Omdat we een erg grote lunch hadden gehad wilden we niet meer uit eten. We hebben een ijsje gehaald en aan het eind van de winkelstraat op een flonder gezeten en direct over de oceaan uitgekeken, erg romantisch. ´s Middags had Luc nog een verse cocosnoot van uit de boom van het hotel gehad en koud gelegd in onze koelkast. ´s Avonds nog in onze hangmat voor de deur van de kamer gezeten met de cocosnoot, een bruin biertje en een ontspannen muziekje, heerlijk.

De volgende dag werden we lekker wakker zonder al te veel last gehad te hebben gehad van muggen. In Olinda heeft Lucy blijkbaar drie nachten op een matras met vlooien geslapen dus daar werd ze gek van de jeuk. Bij het ontbijt stond alles voor ons alleen klaar al was er nu een ander meisje die iets minder vriendelijker was, al bedoelde ze het wel goed (denken we). Na de tassen ingepakt te hebben zijn we direct weer naar het strand gegaan en hebben hier heerlijk een end gelopen en foto´s gemaakt. In het centrum zijn we nog een uurtje op internet geweest en liepen toen door naar de supermarkt waar we een stokbrood en yoghurt haalden als lunch. Dit hebben we op dezelfde flonder als de avond ervoor opgegeten waarna we op het strand nog even op zoek gingen naar de oude vrouw met het zeevruchten soepje/prutje. We hadden dit de dag er voor geproefd en was heerlijk en goedkoop dus daar genoten we van. Hierna nog een vers sapje van ananas gedronken bij hetzelfde tentje als gister tot de vloed weer op kwam zetten en rond 15:30 uur weer terug naar ons hotel gegaan. Hier kwam de taxi die we geregeld hadden ons stipt om 16:00 uur ophalen zoals afgesproken. In een heerlijk ruime en koele Chevrolet Zafira vertrokken we richting Maragogi.

Toen we nog in Cumbuco waren hebben we een stel, Sandrijn en Fernanda, ontmoet die ook een pousada hadden een stuk zuidelijker. Ze vroegen toen of we bij hen langs wilde komen in Maragogi tegen een speciaal backpackersprijsje en uiteraard wilden wij dat wel. We hadden van de taximan begrepen dat het ongeveer 3 uur zou duren voordat we er zouden zijn, maar na 1,5 uur kwamen we al aan. Op zich zonde van het geld omdat wij dachten dat het twee keer zover was, maar wel lekker van de tijd.

Bij aankomst bij pousada Praiagogi was het helemaal donker. We belden aan en toen bleek dat internet eruit had gelegen, dus zij hadden geen idee dat we langs zouden komen. Bovendien had Sandrijn wat verkeerds gegeten waardoor hij ziek op bed lag. Wij voelden ons dus ietwat ongemakkelijk, maar ze verzerkerden ons dat het geen probleem was om te blijven. We konden alleen niet bij hun eten aangezien ze niets in huis hadden. We hebben eerst het huis en de kamer bewonderd en daarna konden we met Fernanda haar vader met de auto meerijden naar het dorp om wat te eten. Van alle ¨geweldige¨ eettentjes moest het maar een pizza worden. We bestelden een pizza Brasileiro die voornamelijk uit ham bestond (zonder lekkere tomatensaus of kaas), heel bijzonder. Fernanda haar vader was inmiddels al klaar met internet, maar had op ons gewacht voor het internetwinkeltje om ons weer mee te nemen naar de pousada. Daar aangekomen namen we 2 Friends series mee naar onze kamer en hebben we heerlijk tot laat gelachen.

´s Ochtends vroeg werden we heerlijk wakker, echter zagen we buiten dat het bewolkt was. Het ontbijt bracht wel zonneschijn en was heerlijk en uitgebreid. We vroegen Fernanda of ze ons kon aanraden om vandaag te gaan snorkelen in de koraalriffen of dat het beter was om dat (vanwege het weer) morgen te doen. Sandrijn had toevalig de voorspellingen gehoord en dacht dat het beter zou zijn om vandaag te gaan. Nadat we onze tas hadden ingepakt bracht Fernanda ons alweer naar het dorpje waar we een goede prijs kregen om te gaan snorkelen.

Met een ¨privé speedbootje¨ werden we naar het koraalrif gescheurd waar al andere Braziliaanse toeristen aan het snorkelen waren. Eén of andere Braziliaanse nephunk verwelkomde ons op de catamaran en legde ons in het Braziliaans uit wat de overige mogelijkheden waren naast het snorkelen. Wij begrepen er geen snars van en toen hij overging op handen en voetentaal begrepen we dat hij ons ook wilden strikken om te gaan duiken. We bedankten en zochten een jongen op die goedkoop foto´s van ons wilden maken onder water. De fotosessie verliep helaas ietwat gehaast, waardoor Lucy op een gegeven moment verzoop in haar eigen frustratie. ¨Kerel doe eens tranquillo, ik ben hier om te genieten, niet om jou tevreden te stellen.¨ Nadat hij klaar was met ons poses te becomanderen, konden we eindelijk genieten van al het moois wat er te zien was. Er was vooral veel koraal te zien waar zwarte zeeëgels in genesteld zaten. Eromheen zwommen allerlei tropische vissen in allerlei verschillende kleuren, net ¨Finding Nemo.¨ Het snorkelen was erg gaaf en wij konden weer een to-do-dingetje van ons lijstje afstrepen.

Eenmaal terug bij de pousada, nadat we nog een simpel frietje hadden gegeten in het dorp, lekker gedoucht en lekker gerelaxed. Toen we bijna gingen eten werd er een caipifruta geserveerd en besloten we om nog even naar het strand te lopen. Sandrijn had heerlijke spaghetti bolognese gemaakt met een frisse salade erbij waar wij heerlijk van gesmuld hebben. Na het lekkere diner vroeg naar onze kamer gegaan en een film en Friends gekeken.

Na weer een heerlijk ontbijtje was het alweer tijd voor ons om naar de volgende bestemming af te reizen; Salvador de Bahia. In het dorp werden we afgezet en wachten we met een vers fruitsapje op de bus, die we nooit zouden nemen. Op een gegeven moment reed er een ¨commun¨ taxi voor die naar Maceio zou rijden voor dezelfde prijs als de bus, relaxed! Vanuit Maceio (tot ons grote ongeloof bij de Mc Donalds gegeten) waar we lang moesten wachten reisden we heel snel af naar Salvador waar we nu zitten.

O, wat is het hier Linda

De busreis naar Olinda verliep trouwens erg voorspoedig. Door de comfortabele stoelen konden we bijna horizontaal liggen waardoor we prima konden slapen. Toen we in Beira Lima aankwamen vroegen we toevallig of wij voor Olinda hier moesten uitstappen (anders zouden we eerst door naar Recife moeten en daarna terug met en busje naar Olinda). De buschauffeur maakte ons wijs dat dit een goede plek was en dichtbij Olinda lag, dus wij stapten ook uit. Er stond een taxichauffeur bij de bus te wachten, die gelijk aan ons en aan de buschauffeur vroeg waar we naar toe moesten. De man bleek een vriendje van de chauffeur te zijn die ons de taxi naar Olinda probeerde aan te praten. De chauffeur verzekerde ons dat dit een goede optie was. Toen we vroegen of er ook een bus ging (das altijd goedkoper) zei de man dat we beter met de taxi konden gaan. Oké, op een gegeven moment kom je op zo´n punt in de reis dat je het even gehad hebt met de vriendjespolitiek en de cultuur van andere mensen en je eigen aard geeft je dan in om even met vuur te spuwen in eigen taal en met eigen cultuur. Dus Luc zei heel vriendelijk in het Nederlands of de man a.u.b. kon ophoepelen want we zouden hoe dan ook met de bus gaan (á R$2,80) i.p.v. met de taxi voor (R$25,-). Toen Luc helemaal uit zijn dak was gegaan in het Braziliaans (niet veel, maar hij redt zich) staken we samen de weg over en werden we erg vriendelijk ontvangen in het busstation waar we direct naar de juiste bus werden begeleid. Victorymomentje voor Luc voor zijn doorzettingsvermogen! Met 20 minuutjes waren we in Olinda en werden we vlakbij het hostel afgezet, heerlijk!

In het hostel was de reservering niet doorgekomen, maar we konden wel blijven. We hadden een kleine kamer (leek een soort schuurtje) met vier stappelbedden voor onszelf, opzich prima. Voor het hostel was een klein pleintje waar enkele gidsen, toeristen stonden op te wachten. Zo ook wij, uiteraard. We werden door Gustavo aangesproken die ons wel alle 21 kerken en 18 kathedralen van Olinda wilde laten zien (in één uur tijd). Hij vertelde het heel leuk en uiteindelijk zouden wij hem dan een kleine contributie moeten betalen. We hadden er net een busrit van enkele nachtelijke uren opzitten en wilden niet direct met hem meegaan, dus we verzonnen een tijdelijke smoes. Eerst lekker gedoucht en nog even bijgekomen. Vervolgens een opgewarmde crêpe gegeten, bij de crêperie naast de deur (beste crêperie in 2001 tot en met 2004 in de regio Recife, die ze dus nu opwarmt). Toen we weer naar buiten liepen stond Gustavo ons weer op te wachten. Hij vond dat het nu wel tijd voor ons was om op tour te gaan. Wij vonden hem lichtelijk irritant worden en verzonnen weer een smoes, omdat we er nog niet klaar voor waren. Lekker even geïnternet en al het moois wat Olinda heeft te bieden wel gezien. Toen we bij ons hostel terugkwamen stond Gustavo ons op te wachten en wilde hij ons meenemen op tour. Wij bedankten hem voor deze keer en zeiden, ´misschien morgen.` Nu was ook Gustavo lichtelijk geïrriteerd en hadden wij zoiets van, bekijk het maar met je gidstour, als je gaat pushen, push je ons weg!

Enfin, om niet het hele verhaal negatief te doen overkomen, gingen we ´s avonds in een simpel café een biefstukje eten met een caiparinha en cola. Het was er erg chaotisch ingericht met allerlei stoelen die overal stonden en lagen, heel apart (deden we geen ideeën op). Daarna terug naar het hostel gegaan en lekker nog een paar uur buiten met elkaar gekletst over vroeger en over wat we nog niet van elkaar wisten. Daarna nog een filmpje gekeken en lekker gaan slapen. Bij het ontbijt de volgende morgen lagen er verschillende soorten cakejes, wat fruit en allerlei hartige dingetjes. Na een zoet ontbijt voor ons besloten we eerst dezelfde route als de dag ervoor te lopen om foto´s te schieten. Toen het internet op de hoek helaas gesloten was liepen we nog wat verder door de stad. We liepen langs het strand waar mannen tot hun schouders in het water stonden te vissen en liepen door tot een supermarkt waar we ons lekker met slechte dingen verwende voor onze lunch. Na de lunch verveelden we ons ietwat in het hostel. Het word in Olinda om 17:15 uur al donker dus onze biologische klok moet wennen aan het vroege donker worden. Nou ja ´s avonds zijn we nog naar Alto da Sé gegaan waar je schitterend uitzicht hebt over de Olinda en de skyline van Recife. Ook waren er verschillende tapioca eetstentjes waar men een soort kleine pannekoek van meel, boter en zout die bij ons gevuld was met kleine garnalen (ongepeld). Na twee happen zit je hier helemaal vol van, dus besloten we om nog weer verder te lopen. Nog wat leuke stalletjes met souveniertjes bekeken en toen weer teruggegaan naar het hostel. Toen het dus 19:00 uur was en wij eigenlijk klaar waren met de dag, keken we de film van Amelie Poulain en Phileine zegt sorry achter elkaar, erg grappig!

Op de derde dag hebben we op het ontbijt na heerlijk geluierd tot een uur of 14:00 in en om het hostel. ´s middags namen we een bus naar het centrum van Recife waar we Praca 13 de Maio bezochten. Een leuk park voor kinderen met veel speeltoestellen en zelfs een kleine dierentuin met onder andere, hele grote schildpadden, apen en papegaaien. We liepen door naar het centrum en liepen toevallig tegen een soort kleine ´kleine ondernemers´ markt aan. Er werden sieraden, tassen, souveniers, chocalade en voornamelijk kledingstukken verkocht. In een kerk werd door een muziekschool een klein optreden verzorgd wat erg swingde. Toen we bij Freitero nog een caiparinha en caipifruta (met verse aardbei) namen, hadden we een geslaagde zondag. Het deed ietwat Amsterdams aan, echter was er geen rumoer op straat, toch leuk! Tijdens het zoeken naar een tentje om iets te eten liepen we langs een ´open air´ percussieles waar we erg van genoten. Iets verderop vonden we een hypermoderne boekenwinkel, met café, bioscoop, tentoonplekken en kinderparadijs inéén. In het shoppingcentrum naast de boekenwinkel aten we beide een risotto en was het weer tijd om naar ´huis´ te gaan.

Na Olinda en Recife was het weer tijd voor een mooi strand, Porto de Galinhas moest het zijn. Het schijnt volgens het `Trip and Tourism Magazine` voor de zevende keer op rij het mooiste strand van Brazilië te zijn. We zijn er nu en kunnen in ieder geval bevestigen dat het strand hier errrrug mooi is. Of het het mooiste strand is laten we van de rest van Brazilië afhangen...

Paradijs(jes) in Brasil

Eindelijk was het dan zover, we waren onderweg naar Cumbuco. Na een busrit van 18,5 uur kwamen we in Fortaleza aan. Na de goede bus de verkeerde kant op genomen te hebben kwamen we na een sightseeing van 1,5 uur bij ons hostel aan. Na een koude douche zijn we op zoek gegaan naar internet. Deze vonden we op een winkelstraat vol met leuke kleding, tassen en vooral heel veel schoenen. Lucy kon zich nog net inhouden en na een snelle pizza bereidden we ons helemaal voor op Cumbuco. Dit was zo´n bestemming die we in Nederland al uitgezocht hadden. Luc had een paar overnachtingen hier van Didi cadeau gekregen voor zijn slagen (waarvoor super bedankt!)

´s Morgens rond 8:15 uur in de regen naar de bushalte gelopen om er zeker van te zijn dat we de eerste bus niet zouden missen (er gaan er namelijk maar 2 of 3 per dag). Na iets meer als een half uur kwamen we aan bij de Sunset beach club. Hier komen veel mensen uit Fortaleza voor een dag naartoe om veel te eten en bier te drinken, niet echt iets voor ons dus. Na even gebeld te hebben kwam Janneke ons met de auto razendsnel ophalen, wat een luxe. Na twee minuten kwamen we bij de oase van 0031 aan waar we werden begroet door Karel en Dirkje, de honden.

0031 is een klein paradijsje op aarde. We hadden een heel huisje voor onszelf met een groot boxspring bed met echt schone witte lakens, een heerlijke douche waar zelfs Luc rechtop onder kon staan, een eigen koelkastje en natuurlijk een hangmat. We hebben eerst lekker een bak koffie gedronken met Janneke en Roel en het over Nieuwegein , Amsterdam en de rest van Nederland gehad. Aangezien we de enige gasten waren hadden we zelfs het zwembad voor ons alleen. We hebben heerlijk rustig aan gedaan en Nederlandse tijdschriften gelezen zoals de Linda, Glamour, Men´s Health en de Quest, heerlijk om weer eens wat Nederlands te lezen. Helaas was het restaurant 0031 gesloten vanwege het laagseizoen, maar omdat we graag Janneke haar kookkunsten wilden proeven vroegen we of we de eerste avond met hun mee mochten eten. Na een glaasje lekkere rode wijn kregen we pasta met wat shitake, bacon en vooral veel verse geitenkaas en pijnboompitjes. Daarbij had ze ook nog een salade caprese met buffelmozzerela en verse basilicum uit de tuin gemaakt. Oftewel allemaal smaken die we al 5 maanden niet gehad hebben, heerlijk! Luc heeft er enorm van genoten maar na twee volle borden pasta (echt volle borden) kon hij ook echt niet meer.

Cumbuco is één van ´s werelds beste plekken om te kitesurfen. Er is ongeveer 300 dagen zon en bijna altijd een sterke wind, ideaal dus. Nu in het laagseizoen zijn er bijna alleen maar Brazilianen, maar in het hoogseizoen rond november stikt het er van de kitesurfers. Op de tweede dag hebben we een heerlijke strandwandeling van 3 uur gemaakt en gekeken naar de kitesurfers die er wel waren. Heerlijk de wind door onze haren laten waaien en tegelijkertijd een beetje bruiner geworden. ´s Avonds bij Sabor de Praia een lekkere rode poon gegeten. We kregen de hele vis die aan tafel gefileerd werd met heerlijke rijst, frietjes, gepofte aardappel en salade, smikkelen dus. We namen ook wat caipirinha´s aangezien die hier goedkoper zijn als bijvoorbeeld koffie en bijna even duur als een colaatje. Als dat niet als een paradijsje klinkt...

De derde dag natuurlijk eerst weer heerlijk uitgebreid ontbeten. Janneke maakte elke ochtend iets speciaals voor ons dus pannenkoeken, wentelteefjes of een eitje. Daarnaast was er lekker knapperig brood, nutella, pindakaas, schenkstroop voor de pannenkoeken, yoghurt, verse fruit salade, muesli en elke dag een andere vers geperste sap en natuurlijk koffie of thee. Hierna gingen we naar de Sunset beach club omdat we van Janneke hadden gehoord dat je daar lekkere massages kon krijgen. Voor 25 reais werd je een uur gemasseerd van top tot teenen kreeg je ook nog een peeling. Het was af en toe een beetje hardhandig, maar achteraf voel je je heerlijk ontspannen. Na nog meer gerelaxed te hebben gingen we om 15:30 uur paardrijden. Lucy ging op Professor en Luc op Chocolate en verder was alleen de gids, Fransesco, mee. Het eerste stuk gingen we rustig door de duinen op ons gemakje. We hadden afgesproken dat we 1,5 uur zouden rijden en op een gegeven moment dachten we dat we toch wel eens om moesten draaien. Op dit punt was er al 1,5 uur voorbij en de gids liep gewoon rustig door. Het rijden ging bij ons allebei hartstikke goed en we genoten er erg van. Op een gegeven moment draaiden we dan toch om, omdat we niet meer verder konden vanwege hoog water. Vanaf hier liepen we direct naar het strand. Het begon ondertussen al te schemeren en de paarden werden drukker en drukker. Op het strand vroeg Lucy of we voorbij de gids mochten galoperen aangezien haar paard veel sneller ging als die van hem. Natuurlijk ging Luc met me mee en samen galopeerden we in de schemering over het verlaten strand. Af en toe stopten we om op de gids te wachten en dan liepen we weer een stukje rustig en dan gingen we weer. De laatste keer reden Luc en ik vlak naast elkaar en onze paarden waren nogal competitief. Omdat ze allebei voorop wilden rijden gingen we echt goed hard (zeker harder dan 50km/h), we vonden het geweldig. Na niet te lang besloten we te stoppen omdat het wel heel hard ging. Luc zette volle kracht op zijn beugels en toen bleek dat de singel niet goed vast zat dus het hele zadel schoof naar links, en Luc dus ook. Kaboemm... Hij is gelukkig nog goed terecht gekomen aangezien we geen cap of iets dergelijks op hadden en gelukkig bleef hij niet met zijn voeten in de beugels hangen. Wel heeft hij een blauwe kont en rug, wat schaafplekjes op zijn rug en een lelijke schaaf/schuurwond op zijn linker bovenarm. Na 3 uur rijden kwamen we eindelijk weer terug bij de pousada waar Janneke en Roel ons helemaal verontrust stonden op te wachten. Na een glas water en gedoucht te hebben besloten we een kippetje met friet en sla te bestellen die ze keurig bij het hek kwamen brengen, toch leuk dat dat kan in zo´n klein dorpje.

De overige dagen hebben we eigenlijk helemaal niets meer gedaan en konden we lekker even opladen. We zaten even in een dip van het reizen en het bezoek aan 0031 kwam dus ook perfect getimed. We kunnen er nu weer helemaal tegenaan en gaan er weer voor de laatste maand. Roel en Janneke enorm bedankt voor jullie gastvrijheid en veel succes met alle plannen die jullie nog hebben.

Woensdagmiddag zijn we vertrokken van ons paradijsje richting Canoa Quebrada, ongeveer 3 uur rijden van Fortaleza. We kwamen hier rond 21:00 uur aan en hadden een goedkoop, maar prima hotel geboekt. Na de ´broadway´ af gelopen te hebben, besloten we even goedkoop te eten, wat niets tegenviel. De dag erna rustig wakker geworden en een prima ontbijt gehad (natuurlijk niks vergeleken bij 0031, maar heerlijk vergeleken bij anderenhostels gaandeweg). We hadden gehoord dat er een leuke strandtent ´LazyDays´ was dus die hebben we opgezocht. Hier hebben we enkele uurtjes op stoelen, banken en zitzakken over de oceaan uitgekeken (kon ook niet anders, deze strandtent helemaal aan het einde van het strand staat deels in zee). Canoa Quebrada staat bekend om zijn rode zandduinen die erg mooi om te zien waren. Na nog een kop koffie en een snelle (en echt hele vieze) pizza hebben we een busje richting het stadje Aracati gepakt. Hier hebben we op de ´terminal´ nog eens 2,5 uur gewacht op onze super deluxe bus naar Recife. De normale bus zat vol dus moesten we de duurdere nemen, maar hebben wel van de ruime stoelen en eigen dekentje genoten.

Momenteel zitten we in Olinda waar we waarschijnijk 3 a 4 dagen zullen blijven. Van hieruit willen we kort naar Porto de Galinhas en naar een klein vissersdorpje genaamd Margogi. In 0031 hebben we twee Nederlandse vrienden van Janneke en Roel ontmoet die in dit dorpje ook een leuke pousada hebben. Mocht dit niet doorgaan zakken we direct af naar Salvador, voor meer cultuur en capoeira!

Brasil, nu nog even niet zo lalalalalalala-laaaa

11 april, ´s Ochtends vroeg namen we een taxi naar het vliegveld Jorge Chavez van Lima om een dag later (net na middernacht) in Belem, Brazilië aan te komen. Eénmaal vrij rap op het vliegveld aangekomen konden we direct inchecken en onze zware bagage al lekker snel dumpen. Even bij de Starbucks even snel nog een ijskoffie genuttigd. Vervolgens wilden we ons geld van Peru nog omwisselen voor de Braziliaanse Reais, maar dat verliep weer lekker op zijn Zuid-Amerikaans. Van hot naar her gestuurd, maar uiteindelijk toch gelukt. Toen we door de douane wilden, werd de toegang geweigerd tot onze grote verbazing. We moesten beide nog even $31US betalen, aan vliegtuigbelasting. Dat kon uiteraard niet met een pasje, dus Luc was inmiddels niet meer te houden. Hij nog naar buiten gelopen om dollars te pinnen en toen hij terug kwam stond er ineens (uit het niets) een rij met mensen te wachten. GRRRR... Maar goed we mochten naar binnen.

Uiteraard werden we beide in een andere rij gezet en beide tassen bevatten ´liquids´ die uit de tas gehaald moesten worden. In Lucy haar tas zat onze net nieuwe en retedure zonnebrand en bij Luc vonden ze niets (het ging volgens ons om een klein zakje mosterd). Lucy kon Luc nog net temmen en aan het lijntje nam ze hem mee naar het tax-free gedeelte. Zonder daar ook maar 1 minuut te hebben rondgelopen, konden we direct boarden en hadden we best prima stoelen. De vlucht verliep soepel en in Sao Paulo aten we snel even iets bij een ´snack´ tentje en kochten we een woordenboekje Braziliaans-Engels. Snel weer het vliegtuig in (dankzij Ina, thanks) en samen erg gelachen om de uitspraak van het Braziliaans. Om 00:20 uur kwamen we in Belem (uitspraak: Berlijn maar dan heel nazaal) aan en pakten we snel een taxi naar ons hostel. De taxi was erg prijzig (in vergelijking met alle andere landen) maar bracht ons wel veilig en snel. Safe and sound lekker in onze double room getukt tot 11:30 uur, heerlijk!

Het meisje van het hostel was erg vriendelijk en legde ons uit dat het tijdens Pasen, redelijk gevaarlijk op straat kan zijn. Toch gingen we even naar buiten om geld te pinnen en om de hoek kochten we lunch en diner in een supermarktje. Heerlijk een knapperig warm broodje met eigen gekochte chocoladepasta gegeten en daarna rustigjes aan gedaan. Doordat het tot onze grote verbazing regende (Belem geniet van het Amazone klimaat; nu regenseizoen tot juni) besloten we om de eerste dag in het hostel te blijven. Toen het toch even droog werd en we met het meisje van het hostel hadden gekletst, besloten we even ergens gezellig een bakkie te gaan drinken. Toch zeiknat bij Fran´s café aangekomen en lekker even gezeten. Op de terugweg naar het hostel ontdekten we dat het op straat stikte van de mangobomen, die we tot nu toe nog niet gezien hadden. ´s Avonds lekker een vegaprutje gemaakt en helaas dus nog niets van Brazilië gezien.

De volgende dag zou het volgens het meisje van het hostel nog gevaarlijker zijn, wat ons vreemd leek. Brazilië kent namelijk geen tweede paasdag wat dus zou betekenen dat het een gewone maandag zou zijn. Tijdens het brood halen merkten we al direct dat Belem heel anders was als de dag ervoor. Naast de prostituees en vele verslaafden was het nu stomdruk op straat en alle winkels waren gewoon open. Om van ons ietwat ´bange´ gevoel om over straat te gaan af te komen, besloten we lekker een stuk te lopen tussen de ´crowds´ of Belem. Het voelde een stuk veiliger en zorgde ervoor dat we iets meer van Belem konden zien.

We hadden nog behoorlijk wat spullen die we nu niet meer nodig hebben en toevalligerwijs was het postkantoor open. Wij met onze spullen naar binnen en met onze borst vooruit en onze ´Hoe en Wat in het Braziliaans´ op zak in ons beste Braziliaans uitgelegd dat we onze spullen naar Europa wilden sturen. Helemaal top gelukt en wij weer 7 kilo lichter.

Op dag 3, toen we besloten hadden om naar de volgende plaats te gaan, hebben we toch nog heel veel van Belem gezien. Doordat we op de pc van het hostel foto´s zagen van andere backpackers die de lokale Zoo hadden bezocht, besloten we direct om er ook heen te gaan. Middenin de stad was een sort regenwoud te vinden, gevuld met allemaal gave beesten waarop we onze camera weer eens goed konden uittesten (lees Luc en zie foto´s). Van uitrustende miereneters tot elkaar plagende kameleons, van meters lange bamboostammen tot ´s werelds grootste waterlelies, alles was er te zien en vermaakte ons enkele uurtjes. Na de Zoo namen we een bus richting dé vismarkt, Ver-O-Peso (check het gewicht) bij de haven om aldaar te lunchen en dineren ineen. Er waren veel koopmannen en vrouwen aan het werk, wat erg leuk om te zien was. We vonden er trouwens enkel garnalen, de vis voor die dag was vermoedelijk alweer verkocht. Nadat we op straat een bord met 3 verschillende lokale rijstgerechten hadden geprobeerd (2x een dikke pakjessaus en 1x een gedroogde theebladerensaus, jammie), liepen we ook nog even langs een BBQ´tje om ons buikje vol te eten met een kipspiesje. We bezochten nog een gave fototentoonstelling over een volksstam uit het Amazonegebied en toen was het echt tijd om met de bus naar Sao Luiz te gaan, bestemming 2 in Brazilië.

Sao Luiz staat voornamelijk bekend al seen historische stad met veel oude gebouwen waarvan de muren bedekt zijn met porseleine tegels. Toen we bij ons hostel aankwamen (na het nemen van een 12 uur durende nachtbus) werden we ronduit grof ontvangen. Doordat het een HI-hostel was (keten door Zuid Amerika) zou je het één en ander kunnen verwachten, maar dit....

We hadden het vriendelijke meisje van het hostel in Belem gevraagd of zij een mail in het Braziliaans wilde sturen voor een reservering bij dit HI-hostel. In de mail stond onder andere dat we geen Braziliaans spreken. Ondanks dat dat erin stond werd er geen enkele moeite gedaan om ons dan ook maar in een andere taal te verstaan. Er werd onduidelijk gecommuniceerd, wat erg frustrerend was. Zo van, ´kom, o nee, wacht, ga naar boven´. Het hostel was bijna leeg (lees 5 kamers met 20 bedden leeg) maar we moesten per se apart op een kamer slapen, mannen en vrouwen gescheiden. Nou ja, genoeg hierover want het begint alweer te knagen.

Ontbijt was inclusief, maar we mochten er bij aankomst nog geen gebruik van maken, over service gesproken. Toen we op ons kookpunt zaten en net even buiten de deur dus een broodje wilde gaan kopen, werden we door een stortbui lekker afgekoeld en waren we back to earth. Nergens brood te vinden, zelfs geen kleine supermarket dus heel veel door de stromende regen (met paraplu, toch maar gekocht) op zoek gegaan naar een tentje om iets te ontbijten (lunchen inmiddels). Bij een gezellig tentje beland, toevalligerwijs het leukste tentje om te eten in het historische centrum en een ´apart´ broodje gegeten. De rest van de dag hebben we vooral door de knusse straatjes gelopen en nagedacht over wat we nou konden doen om het wat leuker te hebben. Na veel heen en weer geplan, waren we eruit en hebben we enkele bezoeken en busritjes uit het plan geskipt en direct voor een fantastische bestemming gekozen; Cumbuco (net naast Fortaleza waar we ook nog naartoe gaan) De stad viel ons jammer genoeg een beetje tegen (mede door de regen, sommige erg onvriendelijke mensen en ons humeur ;)) en we voelden ons er ietwat onveilig. Voor ons betekent dat, door naar de volgende plek!

´s Avonds nog een lekkere pizza gegeten en uiteindelijk (stiekem) gewoon bij elkaar op dezelfde kamer geslapen. Lekker puh!

Onze volgende bus zou de dag erna om 11:30 uur vertrekken naar Fortaleza. Mooi op tijd na een ´innig´ afscheid met ht HI-hostel, kwamen we bij de busterminal aan klaar voor vertrek. De vrouw van de busmaatschappij vertelde ons echter dat de eerst volgende bus naar Fortaleza pas om 17:30 uur zou vertrekken. Van 11:30 uur ´s ochtends tot 17:30 uur hebben we dus gewacht op onze bus in een shopping mall waar we ook dit verhaal hebben geschreven.