Na een korte busreis van ongeveer 3 uur kwamen we rond 20:30 uur in Sucre aan. We namen een taxi naar een hostel dat we gezien hadden in de Lonely Planet en betaalden (veel te veel, daar kwamen we later achter) 15 Bolvianos (€ 1,50). Na het inchecken en het gezien hebben van de prima kamer (met kuilen in de matras) gelijk op zoek gegaan naar een restaurantje. Onderweg werden vele meisjes bekogeld door jongens met waterballonnen. Die gooien ze vanaf ongeveer 3 weken voor carnaval voornamelijk naar meisjes, omdat die over het algemeen timide zijn. Nou vergeet het maar hoor, in Sucre gooit iedereen naar elkaar, zelfs naar de 'toeristen'. Er zijn zelfs plaatsen (waar wij gelukkig niet heen gaan) waar ze de ballonnen vullen met verf. O ja, ze spuiten ook erg veel met schuimbussen, erg leuk om te zien. Uiteindelijk droog over de straten op een hoek een pizza-oventje gevonden en bij een hartelijk vrouwtje, die weet wat hospitality is, een heerlijke á la minute gebakken pizza gegeten (7 Bolivianos), deliciosa! Op de weg terug nog een fles sprite gekocht door een hek heen (voor de veiligheid) en in onze diep gekuilde bedden gaan liggen, buenos noches.

Ookal voelden we ons minder veilig, die avond, als in Potosi, de volgende dag ging dat een stuk beter. Het was toen nog weekend en daar hadden we geen rekening mee gehouden, qua drukte. ´s Ochtends lekker een Americain breakfast besteld in Abis Café en goed ontbeten. Vanuit daar de standaard dingetjes even gedaan, tourist info, busterminal, de was weggebracht, boodschapjes, etc. In een micro busje reden we al staand naar het bus terminal om een kaartje naar carnaval in Oruro te regelen. Luc zijn hoofd stond horizontaal in het busje de rest wel verticaal. Iedereen die binnen kwam lachte even en ging naast hem staan, heel grappig gezicht was dat. Op de weg terug kwamen we een oude bekende tegen die we in Puerto Iguazu (1^e week van onze reis) waren tegen gekomen. We sprongen uit de bus en kletsten in Eric zijn appartement gezellig even bij. Hij had er toen wij hem leerden kennen al een hele reis opzitten en was toevalligerwijs in Sucre tegen een vrijwillgersproject aangelopen (in bar Amsterdam, die je dus kennelijk ook in Bolivia tegenkomt) waar hij nu 8 weken voor aan het werk was geweest.

Later in de middag naar de mercado central geweest waar we onze ogen uitkeken. Overal verse groenten, fruit, vlees, kazen en eigenlijk al het andere wat je in een supermarkt zou kunnen vinden. Bij een klein etenststalletje een bord met pasta, vlees en tomaat met ui besteld. Het eten was ietwat aan de scherpe kant, maar smakelijk. Lucy zat niet zozeer van het eten, maar meer van de sfeer en al het moois daar te genieten. Het vrouwtje (stevige vrouw) waarbij we ons bordje hadden besteld, liep weg en seinde haar buren in om 16 Bolivianos met ons af te rekenen. Toen we wilden afrekenen, raakten we aan de praat en vertelden we elkaar van het leven dat we leven. De vrouwen daar werken 7 dagen in de week wat noodzakelijk is om rond van te komen. Ze wonen in Sucre en zijn single of hebben 1 tot 3 kinderen. We vertelden ze wat een dergelijk bord pasta in onze hoofstad zou kosten. Ze keken elkaar erg verbaasd aan en we kletsten rustig een kwartier met ze door. We zouden de dag erop bij Guadeloupe, Annemaria, Flora en Leonara, terugkomen om nog een specialiteit van Bolivia te proeven (gestampte grote mais met varkensvlees).

De volgende dag voelden we ons allebei niet helemaal honderd procent en besloten we om een filmpje te kijken, Hancock. ´s Middags naar de SAS supermarkt en de SAS bioscoop geweest. Allebei erg modern ingericht wat ons ten zeerste verbaasde. Die middag besloten om naar Valkyre met Tom Cruise en natuurlijk Carice van Houten te gaan, een mooie film. Ook kochten we kaartjes voor de film Benjamin Button voor de dag erna (helft van de prijs, langere zit). Verder rustig aan gedaan met onze buikies.

De dag erna weer rustig aan gedaan en in café Locot´s lekker geïnternet en salade gegeten. Net als café Amsterdam dat nu nog door een Nederlander word gerund, werd Locot´s een aantal jaar geleden ook door een Nederlander gerund. Daarnaast heb je hier nog café Florin en het Joyride café waar het niet gek is om bitterballen of kroketten te bestellen. ´s middags de begraafplaats van Sucre bezocht. Net als in Parijs hebben ze hier ontzettend grote familiegraven. Sommige lijken wel hele huizen zo groot. Er waren ook heel veel wanden met kleine glazen raampjes waar dan een steen achter stond al dan wel of niet versierd door familie. Erg indrukwekkend om te zien. Na dit droevige bezoek liepen we via kleine straatjes terug naar het centrum waar we dan weer verblijd werden met een pre-carnavalsoptocht(je). Muziek maken kunnen ze hier wel, jammer genoeg is het steeds hetzelfde nummer. ´s Avonds weer bij Locot´s gegeten (omdat de salade zo goed was) en naar Benjamin Button geweest, ook erg indrukwekkend.

Op de laatste dag in Sucre zijn we nog naar de 'goedkope markt' mercado Campesino geweest. Daarvoor nog een bosje bloemen op de mercado central gekocht voor de hardwerkende vrouwen, ter herrinering aan een leuk gesprek en voor carnaval. De bloemen werden hartelijk ontvangen en werden in het afwaswater tussen de borden en kopjes gezet. Een interessante busrit langs de buitenwijken van Sucre bracht ons tot middenin de Campesino markt. Overal tentjes van zeil die echt alles verkochten. Van Wrangler broeken tot pizza-oventjes, van supersoakers tot cocabladeren en niet te vergeten de koeienstaarten, snuiten tongen, etc. Zo kregen we toch nog een compleet beeld van de stad Sucre. (bijna) Alle huizen zijn hier wit, en het ziet er totaal niet armoedig uit. Alle faciliteiten zijn hier aanwezig: internetwinkels, foto(kopieer)zaken, gepolijste gebouwen en huizen, aangelegde parken, alles-markten, banken, wasserettes, speciaalzaken, kleermakertjes, een bioscoop (met Engelstalige films), een supermarkt, scholen en je vind hier zelfs een Bata schoenenwinkel en een Levi´s kledingwinkel. Hoezo westers?

Het beeld dat we nu van Bolivia hebben is gebasseerd op de twee steden waar we geweest zijn, maar het valt ons qua armoede en faciliteiten tot nu toe reuze mee.