Wijn - Vino - Wine - oftewel MENDOZA CITY!
Let op: lang verhaal
Eindelijk was het dan zover. We zouden eindelijk tijdens het backpacken (back to basics) ons laten omringen door onze passie: Eten en drinken (in dit geval, Wijn met hoofdletter W). Even kort voordat we beginnen; we hebben ons Enorm laten verwennen: veel uit eten, auto gehuurd, in luxe cottage geslapen (bij bodega O´Fournier), 5 wijnbodega´s bezocht en geproefd, Jammeah!
Oké terug naar het begin. Vanuit Valpa reisden we met Tas Choapa naar Mendoza. We doorkruisten het Andes gebergte (echt adembenemend mooi en groot) en kwamen bijna vast te zitten in een overstroming (water en modder). Toen we in Mendoza aankwamen voelde het direct helemaal vertrouwd. Dit was de eerste stad waarvan we niet zeker wisten hoelang we er zouden blijven.
Op onze eerste dag in de stad bedachten we om eerst maar de stad te gaan verkennen, voordat we naar de wijnboeren zouden gaan. We bezochten de 5 pleinen, Indepencia, Chile, Italia, San Martin en plaza Espana (onze favoriet), we bezochten wijnbar The Vines en vergaarden hier veel info over de wijnen van Mendoza. Later werden we door diezelfde wijnbar opgebeld dat ze plaats hadden voor de volgeboekte winemaker proeverij van Las Perdices. Een kleine maar zeer beproefde wijnmaker die erg lekkere wijntjes liet proeven. Na de proeverij naar restaurant Azafran gelopen waar we een tafel gereserveerd hadden. Het eten was er erg lekker de service was erg slecht.
Na een beladen avond de volgende dag rustig wakker geworden en even met de family geskyped. Bij wijnbar The Vines de vorige avond info ingewonnen over dé te bezoeken wijnbodega´s en het werd ons ten zeerste aangeraden om een auto te huren. Na een lange autoscout langs alle aanbieders (in dezelfde straat) een zilveren Chevrolet Corsa bij Localize geboekt voor 3 dagen. Op Plaza Espana waar we heerlijk lagen, Spaanse woordjes geleerd (gaat steeds beter) en toen een bijna domme fout gemaakt. De klassieke berovingstechniek werd op ons toegepast. En wij tuimden er bijna in. Een man liep langs, gaf ons een folder, liet sleutels vallen, wij roepen, Luc erachteraan, Lucy ernaar kijken, ander mannetje kwam sneaky naar Lucy bij de tas toelopen, Lucy draaide zich op tijd om en foetsie was het mannetje. Vervolgens kwamen de tuinman en de politie even polshoogte nemen en ons uitleggen dat we voorzichtiger moesten zijn. We begrepen het zowaar, en bedankte ze voor hun alertheid.
Omdat we wisten dat ons geld nu nog veilig was, leek het ons een goed idee om het maar zo snel mogelijk op een chique manier uit te geven. We reserveerden een tafel in restaurant 1884 van Francis Mallman; zijn restaurant is/was nummer 7 van de wereld. Chique genoeg toch? Met een verwarde taxichaffeur ernaar toegereden en overwhelmed door de entree. Een grote witgeschilderde wijnbodega waar kaarsen (soort windlichten) de weg naar de ingang vormden. Een grote zwarte deur ging open en een hele chique geklede gstvrouw deed de deur open. Wij WOW, zij 'jammer je mag niet naar binnen met een korte broek'. Na veel trucs te hebben toegepast toch maar even terug gereden met een taxi naar het hostel en toen mochten we toch wel naar binnen (reservering was trouwens niet doorgekomen, maar er was nog plaats). Een mooie tafel voor twee bij de keuken en heerlijk gegeten en gedronken (zie foto´s). In de prachtige tuin heerlijk koffie en thee gedronken en op Norah Jones gedanst. Toen we om 1:17 uur bij het hostel aankwamen (ja men eet hier heel laat) was het nog heerlijk 29°C (dus heerlijk weggebroeid uit ons bed).
En toen was het dan eindelijk zover. ´s Ochtends vroeg met onze chevy naar wijngebied Lujan de Cuyo gereden om aldaar wijnbodega 1 te bezoeken die van Catena Zapata (zie foto). Tsjemig wat een vette oprijlaan hadden die zeg. Een rondleiding van Mercedes gehad en tot slot nog de Malbec van Zapata geproefd. De wijn was erg lekker, maar voor ons iets te duur om een fles van te kopen. Catena Zapata is een grote wijnbodega die een jaarlijkse productie heeft van ongeveer 20 miljoen flessen. Ze maken o.a. gebruik van microclimate blending, waarbij ze de druiven van verschillende hoogten met elkaar mengen voor meer intensiteit en body.
Wijnbodega 2 was die van Achaval Ferrer (Jaarlijkse productie 160.000 flessen, alles met de hand!). We kregen een privétour Nicolas die ons het gehele proces in detail liet zien. We waren erg onder de indruk en vonden het erg interessant om het gehele proces in levende lijven te kunnen zien. Na de rondleiding verschillende wijnen geproefd. De Malbec Mendoza hun grotste productie, waarvan we een fles hebben meegenomen. De Quimera 2006; een blend van Malbec, Cabernet en Merlot die nog makkelijk 10 jaar kon blijven liggen. Daarnaast maken ze drie Finca´s van de verschillende eerder genoemde wijndruiven. De druiven van de jaren 2005 en 2006 van Finca Bella Vista waren door hagelbuien allemaal vernietigd. Het gaf ons een goed beeld van wat een kleine wijnboer inleverd aan productie als er hagelbuien vallen. Hij liet ons ook de Gran Reserva Malbec, een Malbec doux (erg speciaal en lekker) en de huisgemaakte olijfolie nog proeven. Alles bij elkaar een hele speciale ervaring. Voor de liefhebbers http://www.figeewineimport.nl/ in Zoeterwoude importeert ze.
Tot slot wilden we het wijnbodega Vistalba van Carlos Pulenta bezoeken, hier werden we echter niet binnen gelaten omdat we geen reservering hadden. Op de terugweg nog even bij de locals langs de rio Mendoza gerelaxed en toen weer terug gereden naar ons hostel.
Na een goede nachtrust maakten we ons op voor dag 2 in wijn - vino - wine - city Mendoza. Deze dag zouden we naar de Uco Valley rijden, wat men hier beoordeeld als het beste gebied om wijn te verbouwen in de wereld (qua omstandigheden dan).
We begonnen onze dag met een bezoek aan de kleinste wijnbodega van het gebied La Azul (jaarlijkse productie 70.000 flessen). Tomas, de zoon van de familie was speciaal vanuit Mendoza hier naartoe gekomen om ons rond te leiden. Althans rondleiden, met twee stappen was je door de hele bodega heen gestapt. We kregen een korte uitleg van het wijnproces en mochten de drie wijnen die ze maken alle drie proeven. Ze maken een Malbec, een Cabernet, en een Gran Reserva een blend van 65% Malbec en 35% Cabernet (volgens ons de juiste verdeling vor een topwijn). De wijnen waren ondanks dat ze alles met de hand doen echt spot en spot goedkoop en daarom namen we een flesje Gran Reserva uit 2003 voor 12 euro mee.
We vervolgden onze prachtige Andesroute naar Salentein wat opgericht is door een Nederlander uit Nijkerk. Dit was weer een massawijnboer die per jaar ongeveer 17 miljoen liter wijn produceerd. De panden waren verbluffend mooi en er hing de nodige kunst die even mooi was, maar de tour viel ons een beetje tegen. Heel oppervlakkig en weinig te melden. Het was wel weer een nieuwe en andere ervaring als andere bodega´s, maar qua tour de minst leuke en minst interessante, helaas.
Als klap op de vuurpijl bezochten wij, Luc en Lucy, wijnbodega O´Fournier waar we een tour, diner, een overnachting en ontbijt zouden krijgen. De entree was weer fenomenaal qua architectuur. Er werd ons zelfs bij de ingang een routebeschrijving gegeven om bij de wijnbodega aan te kunnen komen, hoe vind je die. Toen we onze chevy haden geparkeerd, kwam Natalia waarmee we email-contact hadden gehad ons al ophalen. Kijk zo word je ontvangen! Eerst een erg indrukwekkende rondleiding gehad in een goed uitgedacht wijn-maak-concept. De druiven worden vanaf de bovenste verdieping opgevangen en door de gravity steeds een verdieping naar beneden gesluist. Zo word er niet met overpompen gewerkt, hetgeen waarvan zij denken dat het de wijn ten goede komt. Over alles en elk detail was 2 jaar lang nagedacht. Na de rondleiding kregen we een glas Urban Chardonnay welke heerlijk was om de middag mee af te sluiten.
Na het glas wijn gaven we aan de keuken door dat we naar onze cottage wilden en moesten 1 kilometer door de wijngaard met de auto rijden. Een ervaring op zich. We hadden een heel huis voor onszelf met 2 slaapkamers, 2 badkamers, keuken en eetkamer. Prompt vonden we in de douche nog een vogelspin, maar ach dat mocht de pret niet derven! ´s Avonds met z´n 2en heerlijk een 6-gangen diner gehad bereid door de vrouw van de eigenaar. Voornamelijk de biefstuk en het chardonnay-ijs waren(naast de prachtige zonsondergang) deliciosa!
Na een rumoerige nacht (toch vanwege die spin denken we) een super ontbijt gehad in het restaurant: verse jus, getoast brood, twee bakjes met verschillende soorten meloen, dulce de leche, jam, baklava, koffie, thee en water. Toen we de rekening kregen, lachten we naar elkaar (schijntje) en reden we weer terug naar Mendoza, waar we nog twee nachten zouden blijven.
Heerlijk rustig aan gedaan en nog een paar extra flessen wijn gekocht om naar Nederland te versturen. Het versturen is uiteindelijk de volgende dag ´s ochtends vroeg na 1,5 uur gelukt, maar vraag niet in wat voor godsallejezus langzaam tempo dat ging. Met pijn in ons hart verlieten we deze prachtige wereldstad na 6 superlange en verzadigende dagen.
De hoodsteden van Chili: Santiago & Valparaiso
De hoofdstad van Chili was onze bestemming waar we verbleven tijdens Lucy haar verjaardag. De dag ervoor 14 januari (gefeliciteerd mam) reisden we vanuit Pucon in rap tempo naar de hoofdstad. We verbleven er in hostel Don Santiago (dat ons door een andere backpacker uit Engeland werd aangeraden 'felt like home' zei ze). We kwamen rond 19:30 uur aan bij het hostel. ´s Avonds wilden we nog bodschappen doen, maar wilden eigenlijk ook wel even snel ergens iets goodkoops halen. We besloten om ergens iets te gaan eten en werden door een hele enthousiaste (beetje te diep in het glaasje gekeken) man naar de juiste straat verwezen. Op een hoektentje een burger met patatjes gegeten, prima!
De volgende dag was het dan eindelijk ook de beurt aan Lucy. Ze werd 24. We besloten om een rustig dagje er van te maken. We namen een bus naar een wijk buiten het centrum met eigenlijk maar 1 doel. We zouden een kleine laptop kopen. Dat past uiteraard niet bij ons budget en bij het backpacken, maar he je leeft maar 1 keer en wij wilden graag een laptop. Na 4 uur in de winkel te hebben gepraat en gewacht kwam hij dan eindelijk een HP Mini. Het is heerlijk met zo´n ding om te skypen en om verhalen te schrijven. Verder lekker geshopt in de mall en daarna weer terug gegaan naar het hostel. `s Middags verse frambozen (kilo), vers knapperig Italiaans brood, Philedelphia en een heerlijk gekoeld wit wijntje gedronken in park(je) Brasil. Eindelijk ontspannen na de laptop. ´s Avonds echt heeeeerlijk sushi gegeten bij Platipus voor niks en sommelier Fernando (die helemaal gek was van Hollands abdijbier) begeleidde onze avond. Een perfecte verjaardag volgens Lucy.
De 16e (gefeliciteerd pap en ina) konden we eindelijk de stad gaan verkennen. We bezochten barrio Santa Lucia waar we echt downtown Santiago vonden. Straten vol met kledingwinkeltjes en kraampjes met ordinaire kleding. Er werd in elk winkeltje of kraampje latinmuziek gedraaid en er was geen enkele andere toerist te bekennen. Lucy nog twee hele mooie shirtjes gekocht (zie de foto´s). Ook bezochten we de uitgaansstraat van Santiago, Pio Nono. Erg veel Chilenen vond je er die vanaf vroeg al op terrasjes bier zaten te drinken. Vervolgens nog even in de wijk Bella Vista rondgelopen en weer rustig aan naar huis gemetrood! In het hostel heerlijke zeevruchten pasta gemaakt en onze eerste echte pisco sour (de la casa) gedronken.
Op onze derde dag weer heerlijk rustig aan gedaan en genoten van onze nieuwste aanwinst!
´s Avonds om 20:00 uur de bus genomen naar Valparaiso waar we ongeveer 2 uur later aankwamen (niet wetende wat ons daar te wachten stond...). Delokale bus zette ons bij de verkeerde supermarkt af waardoor we iets verder moesten lopen als gepland. Toen we de straat gevonden hadden, keken er behoorlijk wat ongure types onsal lopend onze kant op. Dus wij van links, naar rechts, en even in het midden, weer rechts van de straat en daar was het dan. Casa Verde Limon. Prompt hadden we 3 nachten voor 1 dag later gereserveerd. Oeps, worden we echt ontspannen? Hij had alsnog een heerlijke kamer en we kwamen aldaar nog een Amerikaans stel tegen die we al vaker hadden ontmoet. En nu komt het... Zij vertelde ons dat er in het hostel waarin we verblebven er twee andere stellen (zij gelukkig niet) al waren beroofd. En niet gewoon zo van'geef al je spulen maar af'. Nee meerzo van ik houd mijn pistool tegen je kop of ik snijdmet een mes een grote snee in je voorhoofd achtig. Slik! Dus wijwaren op onze hoede, dat mogen duidelijk zijn.
Heerlijk zonder nachtmerries geslapen en ´s ochtends besloten om eerstmaar eens een dagje te wennen aan het strand van Vina del Mar, ongeveer 15 minuten van Valparaiso vandaan (was hier véél minder gevaarlijk). Op het strand heerlijk 2,5 uur gebakken en daarna weer terug gegaan naar ons hostel. Daar weer heerlijke risotto gemaakt en snel gaan slapen in ons heerlijke kamertje voor twee.
De laatste dag in Valparaiso hebben we de juiste (toeristische) plekjes bezocht zonder ons bedreigd te hebben gevoeld. We zaten op een heerlijk terrasje lekker een drankje gedaan, veel foto´s gemaakt en genoten van het kleurrijke Valpa (zoals de Chilenen het noemen). Op een gegeven moment liepen we door een straat waar er te veel mensen te goed en opgedoft uitzagen voor Valpa haar inwoners. Hmmmmm..... even kijken. Er werd een (goedkope) film opgenomen vlakbij een restaurantje en een huis waar een vrouw uit het raam aan het staren was. Erg vermakelijk om te zien. Na onze touring door de stad bodschappen gedaan in de geordende Lider supermarkt en thuis weer lekker gekookt. Ondanks dat we best even geschrokken waren van de verhalen viel onze ervaring gelukkig positief uit.
Canyoning versus a snowtipped vulcano
7 januari namen we ´s middags de bus om weer naar Chili af te reizen. Dit keer was de bestemming Puerto Varas, een klein dorpje aan het meer LLanquihue (net boven Puerto Montt). Rond 19:00 uur aangkomen in hostel Margouya School waar ons grote 2 persoonsbed op ons stond te wachten. We zijn die avond lekker uit eten geweest in restaurant Sirocco en genoten van heerlijke visgerechten (heerlijk na al dat vlees in Arg).
Na een goede nachtrust en een zelfgemaakt ontbijtje, maakten we ons klaar voor Canyoning (www.pachamagua.com). Afkomstig uit Frankrijk en hier dus ook begeleid door Fransen. Bij canyoning glij of spring je van natuurlijke watervallen. De ene iets groter en sneller als de andere. Weregistreerden ons voor de verzekering en pasten onze wetsuits, schoenen, handschoenen en helm.We vertrokken op zijn Chileens een uur later, tranquillo. Rond de middag kwamen we aan bijParque Nacional Alerce. Van deAlerce bomen worden vele huisjes in Puerto Varas en omgeving gebouwd, omdat het hout nooit rot. Onze gear op lokatie aangetrokken onder het genot van velen vervelende enorm grote zwarte vliegen. Via een mooie route door het PN naar het beginpunt gelopen. Het was er prachtig. Het waterwashet riviertje was gewoonte drinken en was heerlijk vers. Eerst een paar keer bijdezelfde stroompjes verschillende glij technieken gedaan om het teleren en de eerste sprong gedaan. Alle mannen, niet allemaal even zeker, en Lucy naar beneden gesprongen, heel gaaf. Tot aan de lunch relatief rustig aan gedaan. Lekker lunch gehad en weer rustig aan het tweede deel van detocht begonnen. Het werd steeds intenser en heftiger (zie de foto´s en de website). Vanafde laatste waterval van 30 meter hoog naar beneden geabseild tot 5 meter boven de grond en vanafdaar de laatste sprong gedaan. Deze was recht in de waterval en was geweldig. Luc met Romain (Parijse jongen) heldhaftig nog van een rots van 15 meter hoog afgesprongen. Lucy vonddat nog enger als Luc zelf. Toen we terug waren bij het busjehoorden we dat we een extreem lange tocht hadden gedaan. ´s Avonds een frietje met hotdog gehaald en een ijsje toe gegeten. De andere twee dagen in Puerto Varas hebben wevrij weinig gedaan. Beetje stadje door gelopen, geinternet etc.
11 januari vertrokken we per bus naar Pucon waar we ongeveer4 uur over deden. De eerste nacht sliepen we in een Israelisch hostel (wisten we niet van te voren). We hadden een dorm gereserveerd maar ze gaven ons een double met prive badkamer dus heerlijk. We hebben meteen bij aquaventuraeen tour naarvulkaan Villarrica (2847 meter hoog) geboekt. De ochtend erna waren we om 7:00 uur bij aquaventurain de hoop dat de tour door zou gaan. Ze bekijken namelijk per dag of het doorgaat of niet ivm het weer. Gelukkig was er geen twijfel en gingen we meteen met het busjeen de gidsen richting devulkaan (tot 1400 meter hoogte). Vanaf hier hadden we een skilift voor de komende 400 meter vanaf waar de trekking echt begon (reken maar uit hoever we nog omhoog moesten).
Wehadden allemaal een kleine backpack met een broek, jas,goretex diper, handschoenen en been beschermers om via de sneeuw dat op de vulkaan lag mee afte dalen. We haddentevens een ijsbijlvoor extra balans tijdens het omhoog lopen mee.De tocht omhoog was erg mooi maar Lucy vond het ook erg eng. Luc had op een gegeven moment om goed adem te halen maar we hielden beide vol en genoten tegelijkertijd. We liepen niet volgenshet 'normale' pad zoals de andere tours deden maar maakte ons eigen.Dit was extra eng omdat je met je schoenen letterlijkin het ijs moest schoppen om te kunnen staan en niet naar beneden te glijden van de stijle afgrond van ijs. Tegelijkertijd was dit ook extra leuk en spannend.
Rond het middaguur waren we op de top van de vulkaan met een fantastisch mooi en groot uitzicht.De vulkaan is nog actief dus we zagen hier en daar rook tussen de stenen en uit de krater komen. Deze gassen deden pijn aan de ogen, keel en neus. Doordat het snot uit ons neus droop haalden we deze niet op want dan voelde je de gassen nog meer. De kleuren in de krater waren erg spectaculair mooi. We hebben boven op de top een broodje gegeten en de hele krater rond gelopen. Hierna gingen we met de pakken aan en ons sleetje al glijdend van de vulkaan naar beneden. Door de sneeuw glijden was dolle pret en ging van snel naar sneller, snelst.
´s Avonds helemaal gesloopt heerlijke spaghetti met ballen gemaakt in hostel El Refugio (van Tilburgse eigenaar)waar we de andere twee nachten sliepen.
De laatste dag in Pucon zijn we naar het Parque Nacional Huerquehue geweest (ja, ze hebben enorm veel nationale parken hier). We liepen een route van ongeveer 5 uur in totaal naar 3 meren. De tocht was erg mooi en totaal anders als de andere trekkings in Patagonië die we tot nu toe gedaan hadden. Alles heel groen en doordat het de avond ervoor flink geregend had rook het heerlijk (vooral naar basilicum, ook al zagen we dat nergens) en was al het stof van de bomen en bamboe afgeregend. Bij het eind punt Lago Verde hebben we nog heerlijk in de natuur gezwommen en even in de zon gelegen voordat we weer terug gingen. Luc had heerlijk rijst, sperzieboontjes en vlees met een champignon room sausje gekookt terwijl Lucy een hostel in Santiago boekte. Laat nog de tassen ingepakt en ´s ochtends met de Pullman bus richting Santiago vertrokken.
Mijlenver uitzicht vanuit ons penthouse
SanCarlos de Bariloche was onze verblijfplaats toen Luc jarig was. We zaten in hostel penthouse 1004 en hadden een adembenemend uitzicht over lago Nahuel Huapi. Na 2 dagen in de bus te hebben gezeten was dit een verademing om te verblijven. Toen we binnenkwamen kregen we een warme rondleiding en werden we geintroduceerd aan de best uitgerustte keuken die we tot dusver hebben gezien (en gebruikt). 13 gaspitten, 3 ovens, 45 delig bestek, 19 kruiden, en een plank voor jezelf (ook 1 in één van de 3 koelkasten). Het was ons duidelijk, het was toen net voor 21:30 uur en wij moesten en zouden boodschappen halen om in de ruime keuken te koken. De eerste supermarkt was gesloten dus liepen we verder. We passeerden twee leuke tentjes, waarvan we allebei zoiets hadden 'dat is misschien wel leuk om naar toe te gaan op een andere dag'. Toen we er voorbij waren werd er ineens hard 'Lucy' geroepen. Sebastian die we eerder in El Calafate tegen waren gekomen was uit één van de leuke tentjes gerend om ons te begroeten. Binnen troffen we ookSina aan en we besloten om verder met zijn vieren te eten (daar ging onze keuken). Later nog een biertje gedronken in dat leuke tentje ernaast en vroeg gaan slapen.
´s Ochtendsvroeg al boodschappen gedaan inl´Anonima en spullen voor ossobuco, appeltaart en biefstuk met gebakken aardappels en sla ingeslagen. In de supermarkt samen een klein tangodansje gedaan en genoten van de lekkere spullen die we kochten.
Eigenlijk hebben we op een heel fijn skype gesprek met Luc zijn ouders alleen maar in de keukengestaan om te kokkerellen. Heerlijk ossobuco gemaakt, een appeltaart gebakken en ervan gesmuld. Wat wij erg leuk vonden is dat er veleandere gasten en het personeel van het hostel vol bewondering naar onze kookkunsten bleven kijken.Om 0:00 uur samen met Sina en Sebastian buiten bij een livebandje Luc zijn verjaardag gevierd.
Gefeliciteerd Luc met je 24e verjaardag. Het was een speciale dag, waar we samen van genoten hebben. ´s Ochtends een heerlijk ontbijtje (scrambled eggs, verse jus, en stukje appeltaart en een mijlenver prachtig uitzicht. We werden door een busje opgehaald die ons naar Estancia Patagonia bracht. Hier zouden we écht gaan paardrijden. Geen suf truttig pasje, nee het echte werk. Na een heerlijk ontvangstdrankje een paard toegewezen gekregen (Quedebracho en Cochita) and off we went. De uitleg was trouwens erg simpel 'You want to go left pull left, for right pull right, for stop pull slowly, Vamos!'Veel van elkaar en de natuur en omgeving genoten, incroyable! Veel uitgestrekte gebieden, cypressen en we zagen zelfs 5 herten, waarvan er één een gigantisch groot gewei had. We hebben gestapt, gedraafd en zelfs gegaloppeerd, Yihaaa.
Na het paardrijden een heerlijke asado (BBQ) gehad met rode wijn, salade, brood en veel water. Het was heerlijk. Luc bleef maar eten. Toen Luc eindelijk alles op had regelde hij dat we ook ´s middags nog konden blijven om paard te rijden. Meer galopperen voor €10,-, WOW. En inderdaad er volgde 3 open velden waar we voluit konden en gingen. Het was niet te bevatten. Luc had 1 keer eerder in een truttig pasje op Ameland gehobbeld, maar dit was wel even wat anders. Lucy vroeg steeds aan Luc of hij nu begreep waarom zij het zo fantastisch vind om dit te doen. Er volgde uiteraard een volmondige 'Ja', ultieme vrijheid.
Op dag 3 huurden we een Volkswagen Gol (niet een Golf) samen met Sina en Sebestian en chaffeur Luc. We reden la ruta de los siete lagos (route van de 7 meren) wat door veel backpackers en toeristen gedaan word. Sebastian was af en toe een beetje bang in de auto. De meiden vonden wel dat Luc netjes reed. Helaas viel het weer een beetje tegen, waardoor de kleuren van de uitzichten soms tegen vielen. De route viel op de heenweg een beetje tegen, maar was fun to do. Een sjaal gekocht voor Luc en koffie gedronken in Villa l´Angostura. De terugweg was over een geasfalteerde weg, welke veel en veel mooier was om op te rijden. Mooie zonsondergang gezien en van de uitzichten genoten.
Op onze laatste dag nog circuito chico met de bus gedaan en hotel Llao Llao bezocht (backpackers werden alleen niet toegelaten, helaas). Op de terugweg nog even langs Tinto Bistro gelopen (restaurant van broer van Maxima) en heerlijk biefstuk thuis gegeten.
Empanadas in plaats van oliebollen met oud en nieuw!
Na ons kampeeravontuur in Torres del Paine, hebben we snel de bus gepakt naar de volgende 2 bestemmingen, El Calafate en El Chalten (ARG). In El Calafate kwamen we de 24e aan. We werden onthaald door mensen uit het dorp die ons een hostel wilden aansmeren (op een vriendelijke manier hoor). Toen we ze hadden bedankt, liepen we met onze lonely planet als plattegrond naar ons hostel Che Legarto (het hostel was net 4 dagen open). Onderweg werden we begroet door Victoria. Ze werkte voor Che Legarto en vroeg ons of we nog een accomodatie nodig hadden. Toen we vertelden dat we naar haar hostel toeliepen met een reservering, werd ze direct enthousiast. Ze nam onze dagrugzak aan en liep samen met ons naar het hostel. Direct hadden we een warm gevoel bij onze volgende thuisbasis. Het inchecken verliep moeizaam, maar dat begrepen we (we zijn tenslotte professionals). De kamer was voor 12 en voor 24 bedden hadden ze drie douches en drie toiletten
Op 1e kerstdag deden we de excursie waarvoor je naar El Calafate toekomt; we bezochten de Glaciar Perito Moreno. Met zijn 30 km diep, 5 km breed, 60 meter hoog en 150 meter diep onder water was dit echt een fantastisch natuurwonder. Hoe dichterbij we kwamen hoe onrealistischer het werd, maar het stond recht voor onze neuzen. Later die dag na een heleboel foto´s en een heerlijk stokbroodje (zelf voorbereid, uiteraard), namen we nog een boottour, vlak langs de gletsjer. De minitrekking waarbij we over de gletsjer zouden lopen was erg duur en werd ons (jammer genoeg) door Sina en Sebastian afgeraden (Duits stel dat we in El Calafate hebben ontmoet). De foto´s spreken denken we voor zich, al hebben we er veel meer die we niet allemaal op de weblog zetten!
´s Avonds hebben wepasta gemaakt met lekker veel groenten. Luc had nog snel voordat alle winkels zouden sluiten (voor kerst) boodschappen gedaan voor de komende dagen. De fully equiped kitchen was helaas niet fully equiped. Hij was er gewoon ( nog) niet. We kregen een tweepits kooktoestelletje en daar moesten we het maar mee doen. Het water kwam niet aan de kook, maar het resultaat was heerlijk.
Op 2e kerstdag wilden we graag een mountainbike huren om rond de meren te fietsen. Aangezien het erg duur was, besloten we om een rusitge dag in te lassen. Op het terras van Casimiro Biguá namen we als traktatie een kopje Illy koffie. Later die avond trakteerden we ons zelf nog eens op een diner binnen. Hoewel we eigenlijk spaghetti (van de dag ervoor) zouden eten (want ja als je iets koopt als backpacker, gaat ook echt alles op) besloten we de saus in een opengeknipte spafles mee te nemen naar El Chalten. Het diner was verukkelijk en alles klopte (zelfs voor onze standaarden). We genoten ontzettend.
De 27e vertrokken we vroeg naar El Chalten om 3 nachten te verblijven.De rit duurde ongeveer 4 uur en we reden over de beroemde en beruchtte ruta 40. Een mooie route, echter sliepen weveel in de bus. BIj aankomst kregen we uitleg van de parkranger aan welke regels we ons moesten houden. Hij vertelde het geloofwaardig en je wilden het park inderdaad schoon houden, zoals hij vertelde. Die dagdeden we 2 kleine hikes van bij elkaar2 uur. Doordat we verwend van Torres del Paine waren, vonden we het niet super. ´s middags bij een chocolateria een heerlijk stuk chocoladetaart gegeten met een kopje thee.
De volgende morgen vroeguit de veren gegaanom mountain Fitz Roy te beklimmen (route laguna de los tres). Het was vandaag D-day. Didi was jarig en Lucy had het daar best even zwaar mee. Geen contact met de buitenwereld mogelijk, maar toch de hele berg opgeklommen, chapeau! De weg naar boven was tot het stijle stuk, easy. We kwamen na ongeveer 5 uur klimmen boven aan op 1111 meter hoogte. Daar hebben we met appelsap op Didi geproost en op diezelfde hoogte stiekem wild geplast (een hele nieuwe en verrijkende ervaring). Ook konden we voor het eerst echt de sneeuw aanraken. De meren met het gletsjerwater dat van de bergen afliep waren bountyblauw. De klim naar beneden ging een stuk sneller en we hadden een leuk gesprek over vroeger.Na 9,5 uur en 25 km klimmen en wandelen waren we kapot en gingen we snel naar bed.
De 2e echte hikedag was naar Cerro Torre en zou 6 uur duren. De hike was vlak, maar liet ons kennismaken met mooie uitgestrekte landschappen. We liepen in een rap tempo naar Cerro Torre toe. Die dag stond er een straffe wind, welke naarmate we dichterbij de gletsjer kwamen toe. Eenmaal bij het eind`punt (voor ons dan) stond er een enorm harde wind, met windvlagen van (denken we) harder dan 100 km per uur. We konden 45° schuin naar voren staan zonder voorover te vallen (heel bizar). Lucy kreeg de slappe lach en we haden weer een topdag gehad. ´s Avonds weer lekker risotto gemaakt, de film Wall-E via een beamer gekeken en weer snel onder de wol gegaan.
De 30e reisden we weer af naar El Calafate, waar we oud en nieuw zouden vieren. El Chalten was daarvoor te klein. Voordat de bus zou komen hebben we heerlijk een uur in de zon gezeten en genoten van de rust, de ruimte, de lucht en vooral van het feit dat de wereld zo mooi is. Na een vlotte reis goed aangekomen in El Calafate. We hadden een kamer voor 4 geregeld in hetzelfde hostel, welke véél beter was dan onze vorige kamer in het hostel. Die avond bleef de kamer enkel door ons bezet en besloten we de 2 stapelbedden tegen elkaar aan te schuiven (lagen we toch samen). Op oudjaarsdag hebben we heerlijk gekeuveld. Boodschapjes, wijnwinkel bezocht, Illy gedronken, vogelparkje bezocht (Luc met zijn teva´s aan door het drassige wetland; oftewel natte vogel- en schapenschijt aan je blote voeten, jammeah!). Die avond had het hostel een asado ( BBQ) geregeld, waar we dit keer niet aan meededen. Lekker zelf een groot stuk vlees bereid (in diezelfde lousy keuken), maar het was goddelijk! Om 23:55 uur weer getoast met champagne en toen nieuw jaar gevierd (even ter info, we stonden vanaf 23:53 uur al op onze stoel om het nieuwe jaar in te springen. Om 23:55 uur begon er iemand ineens af te tellen en deden we maar braaf mee. Om 0:00 uur proostten we gewoon nog een keer). Om 01:30 uur naar bed omdat de bus naar onze volgende bestemming, San Carlos de Bariloche, al om 08:00 uur vertrok.
De busrit duurde twee dagen, maar viel ons alles mee. We hadden ons qua eten en drinken als enige goed voorbereid and off we went!
Kamperen tot op hoge (900 meter) hoogte
Jeetje wat is het alweer een tijd geleden dat we onze weblog hebben bijgewerkt. We hebben inmiddels alweer zoveel meegemaakt en gedaan, maar laten we beginnenbij Punta Arenas.
We hadden een reservering gemaakt bij hostel El Mirador wat dichtbij de busstop zou moeten liggen. Na een lange maar goede busreis bleek de straat wel in de buurt te liggen, echter was deze erg lang (en liep stijl omhoog met trappen). Eenmaal aangekomen zag het hostel er een beetje slonsig uit, maar we hadden het hostel ook voor de goede prijs gekozen dus we hadden niet anders verwacht. Na een aantal keren aangebeld te hebben deed er helaas niemand open en ook de telefoonnummers die op een geschreven briefje hingen, werkten niet. Luc vond nog een ander nummer dat gelukkig wel werkte. Hij in zijn beste Spaans geprobeerd uit te leggen dat we voor de deur stonden en de man aan de telefoonzou eraan komen. En ja hoor na 5 minuten kwam er inderdaad een busje aanrijden met een man die ons vroeg om in te stappen. Na enig twijfelen zijn we ingestapt en we reden naar twee straten verderop (helemaal beneden vlakbij de busstop). De man vertelde ons dat dit hostel El Mirador 2 was. Nr 1 was volgens hem eerst dicht en daarna vertelde hij dat het vol zat. El Mirador 2zag er veel beter uit en we hadden een simpele maar prima kamer die in ieder geval schoon was. Even boodschappen gedaan wat heel goedkoop was en in een leuk restaurantje La Marmitagegeten voor bijna niets.
De dag erop hebben we aardig veel gedaan; onze eerste kaartjes op de bus, de pinguïn excursie van die middag geregeld, bus naar puerto natales geboekt en nog weer naar de supermarkt om alvast inkopen te doen voor onze tripnaar Torres del Paine. Dit snel in het hostel afgezet en door naar de pinguïns. Dit was een uurtje rijden waarna we zelf rond konden lopen voor een uur en dan weer terug. De pinguïnsvielen een beetje tegen. Het was best grappig om de pinguïns te zien en de gidshad leuke achtergrond informatie tijdens de autorit, maar er waren niet veel pinguïns en na 3 heb je het ook al wel een beetje gezien; tja we zijn nu al verwend met al die mooie dingen die we meemaken. Hierna lekker onder de drie dekens van ons bedje gekropen en zowaar een engels gesproken film gekeken, heerlijk.
Vanuit Punta Arenas namen we ´s ochtendsvroeg debus naar Puerto Natales. Na een zware inpakavond, maar na een heerlijk ontbijt de dag erna,(beste tot dusver) namen we de bus van Puerto Natales naar het park Torres del Paine. Na een ietwat haastige busrit langs prachtige en afwisselende landschappen, arriveerden we bij ons eerste checkpoint de catamaran die ons over Lake Pehoe naar de westkant van de befaamde ´W´ trekking route bracht. Voor we op de catamarangingen, brachten we eerst nog even een bezoekje aan een waterval die op 15 minuten afstand lopen lag, de Salto Grande. Hij was overweldigend blauw (zie foto´s). Er was ons al door veel mensen verteld dat we het water uit de beekjes van het park konden drinken en dat dit erg lekker was. Dus wij meteen onze lege waterflesjes gevuld in de waterval en het was inderdaad ongelooflijk lekker!
Om 13:10 uur begon dan het echte avontuur. We droegen beide een zware backpack van ongeveer 13 kilo p.p. met o.a. 1 paar extra kleding, tent, slaapzak, matrasjes, kookspullen en eten. Het lopen ging op zich best goed. Na ruim vier uur hiken kwamen we aan op de eerste camping, campamento Grey (11 km gelopen).Onderweg zagen we meerdere stukken gletsjerijs in het water liggen wat al een geweldig gezicht opzich was. Voordat we de camping opzochten zijn we nogmet delaatste krachten van Lucynaar El Mirador Grey geklommen. Dit was een geweldig uitzicht over Glacier Grey. Fantastisch mooi om een gletsjer van dichtbijte kunnen zien en de windte horen en te voelen gieren. Natuurlijk hadden wij niet zomaar eten meegebracht, maar heerlijke verse ingrediënten voor de eerste 2 dagen.Wij maakten spaghetti met allemaal verse groentes en genoten er enorm van. In bed erg gelachen aangezien Luc bij lange na niet in de tent en in de slaapzak paste en daarna(lekker) gaan slapen.
Op dag 2 hebben we ongeveer 12 km gelopen. We bleven nog een nacht op dezelfde camping slapen waar wel een toilet en wasbakje waren, maar verder was er weinig. We zijn de route nog omhoog gelopen wat bijna niemand doet.Wij wilden graag de gletsjer van nogdichterbijbekijken. We besloten in totaal 6 uurte gaan wandelen om alvast in het ritme voor de volgendedag te komen.Hier nog meer prachtige uitzichten en natuur. Op de weg terug naar beneden zag Luc een watervalletje ergens bovenin. We zijn erheen gelopen en hij vroegmij ofik een foto zou maken als hij eronder zou gaan staan. En jahoor, mijn lievie trok al zijn kleren uit en ging onder de ijskoude waterval staan douchen, heerlijk!
Dag 3 (18,6 km),we liepen deze dag vanaf campamento Grey naar campamento Italiano wat een gratis camping was. De eerste 11 km terug was zwaar en liepen we voor de tweede keer. Hierdoor liepen we het hele stuk een uur sneller omdat we niettelkens naar een uitzicht liepen en bleven staan kijken. Toen we bij Lake Pehoe aankwamen (wat ons beginpunt van de eerste dag was) zaten we er flink doorheen en we besloten een sandwich met ham en kaas als traktatie voor onze prestatie te kopen. Na een pauze van ongeveer 45 minuten gingen we weer op pad voor het laatste stuk van die dag. Er waren niet veel uitzichten dus we liepen lekker door. Bij aankomst waren we wederom kapot en het was erg koud die avond met een hele harde wind. Tijdens het slapen hoorden we het geluid van hard stromend water, regen, wind, krakende en piepende bomen, en het geluid van afbrekende ijsmassa´s van een gletsjer van verderop.
Op dag 4 (16,5 km), gingen we in 2,5 uur naar het hoogste punt net boven campamento Britanico (545 meter hoog). De weg was alleen maar omhoog, maar zonder backpackging het wel. We hadden namelijk de tent opcampamento Italiano laten staan en die haalden we die middag op omvervolgens naar één camping (Las Cuernos) verderte gaan. Dit was een erg mooie route langs een meer en een strand waar Luc nog even stenen over het water ging gooien. Bij aankomst waren we niet helemaal kapot zoals de andere dagen. We zetten onze tent op en hadden besloten deze dag in een refugio (soort hostel) een drie gangen diner (a €10,- p.p) te nemen. Helaas bleek al het eten op te zijn dus hebben we een heel wit brood gekocht en kregen er zowaar wat boter bij. Na veel zeuren kregen we ook nog een kopje soep aangezien dat nog over was nadat iedereen te eten had gehad. Dit smaakte goed. Het kopje thee werd in de magnetron gezet maar verlichtte de pijn.
Dag 5 (21 km), dit was de langsteen zwaarste dagvan allemaal. Aangezien we dit van te voren wisten hadden we ons erop ingesteld en was onze backpack inmiddels iets lichter omdat er al aardig wat eten op was gegaan.We vertrokken om 8:30uur. Het begin was stijl omhoog en vermoeiend maar het weer was heerlijk. Niet te veel wind en het zonnetje scheen de hele dag volop waardoor het helder was en we ver konden kijken. Het landschap was prachtig. Eigenlijk vonden we dit landschap het mooiste van allemaal. Bij een meer een uurtje lekker gelegen als pauze en daarna weer verder gegaan. Onderweg beide met schoenen onder water uitgegleden en Luc hard zijn hoofd gestoten tegen een tak van een boom. Maar ja als dat hetenige is wat ons onervaren trekkers overkomt doen we het toch niet slecht denk ik zo. Toen we bijna bij onze bestemming waren liepen we op een hele hoge berg met een grote en stijle afgrondnaast ons zonder houvast of iets. We vonden het gevaarlijk om er te lopen maar het charmeerde het park,nogzonder toeristische hekjes en hotdogs.De wind ging enorm tekeer toen we de hoekvan de berg omgingen. Dit was fantastisch aangezienhet tegenwind was. Net alsof je op het strand loopt tijdens een enorme storm. Onderweg aardig wat paarden tegengekomen die al het eten en benodigheden naar de refugio´s vervoerden. Het laatste uur was heel erg zwaar. Wegingen erg langzaam omhoog omdat we gewoon niet meer konden. Bij aankomstsnel de tent opgezet en een uur geslapen.
Dag 6(12 km)laatstedag, korte nacht gehad want om 3:00 uur ging de wekker.We gingen de Torres bij zonsopgang bekijken. Luc wees Lucymet een hoofdlampje de weg in het donker. We klommen over grote rotsblokken tot boven de 900 meter hoog. We hadden warme kleding en een slaapzak meegenomen aangezien het boven erg koud zou zijn. Helaas was het erg bewolkt en zagen we weinig zonsopgang, maar het was zeker de moeite waard om naar boven te klimmen. Hierna snel de tent ingepakt en we gingen op weg naar ´huis´. We hebben heel snel gelopen en waren om 10:45uur in een luxe hosteria waar weonze victorie sandwichbestelden en gewacht hebben op de 14:00 uur bus. Nog een keer overgestapt en toennaar Puerto Natales gereden, waar we in Yaganhouse nog een nacht geslapen hebben.
Vandaag om 8:30 uur de bus naar El Calafate gepakt waar we ongeveer 5,5 uur over deden. We zijn dus nu weer in Argentinië. We hebben een rustige dag gehad met wat internet, skype en stadsverkenning. Vanavond 22:30 uur gaan we aan ons kerstdiner in het hostel beginnen met een glas champagne om 00:00 uur.
Verliefd tot het einde van de wereld!
Het is vandaag een speciale dag want we zijn vandaag 5 jaar bij elkaar! We zijn inmiddels aangekomen in Ushuaia, El fin del Mundo.
Afgelopen dinsdag (9 december) moesten we om 10:00 uur uit het huisje zijn en zijn met onze backpack en al naar een internetcafé gegaan waar het zoals altijd niet in één keer lukte. Om 14:00 uur hadden we de bus naar Buenos Aires welke precies op tijd vertrok. Na ongeveer een half uur was er een wegcontrole, maar deze keer waren ze wel erg streng. Drie militairen en een drugshond betraden de bus en hielden verder alle andere auto´s op de weg ook aan. We lieten onze paspoorten zien en glimlachten heel vriendelijk; werkt altijd. Na ongeveer 19 uur rijden kwamen we veilig aan om 8:00 uur ´s ochtends op 10 december.
In Buenos Aires hebben we nog Av. de Mayo bezocht en een heerlijk kopje koffie bij café Tortoni gedronken. Dit is het oudste café van het land en is deels een soort van museum. Rond het middaguur zijn we met de taxi naar Aeroparque Jorge Newberry gegaan om aldaar naar onze derde bestemming te gaan vliegen. De vlucht had 2 uur vertraging wat best lang is voor een vlucht die maar 4 uur duurt. Met een tussenstop in Trelew en een mooie daling met prachtige bergachtige landschappen, veilig geland in het prachtige Ushuaia. Bij aankomst om ongeveer 22:40 uur was het nog steeds licht. We namen een taxi naar het hostel en ontdekte dat het hiernog een uur vroeger is dus21:40 uur.
De taxi bracht ons naar ons vijfsterren hostel Freestyle. Super ontvangst gehad van Juan en we kregen echte echte schone lakens die heerlijk zacht zijn. We zijn meteen nog even het stadje ingegaan en besloten een pizza te eten ipv een all you can eat seafood restaurant. Na een heerlijke nacht knock-out te zijn geweest lekker ontbeten en richting de haven gelopen voor onze boottour die we al in het hostel geboekt hadden.
We zaten opeen boot genaamd Tango met7personen in totaal. De gids José sprak goed Engels en Spaans en vertelde veel over de zeeleeuwen, Cormorants, aalscholvers en de planten en omgeving. De vuurtoren, het icoon van Ushuaia, natuurlijk ook gezien en nog op het middelste eiland op het Beagle Canal geweest waar de orspronkelijke inwoners de Yamana leefden. Aan de kust van het eiland en op de rotsen zaten enorm veel mosselen. Wij vroegen aan onze gids of we deze konden eten, maar hij vertelde ons het volgende. Doordat we hier dichtbij het gat in de ozonlaag zitten maakt het zeewier giftige stoffen aan die de mosselen eten. Als wij een rauwe mossel zouden eten zouden wij binnen 15 minuten dood zijn, oeps! Na 3,5 uur weer terug aan land een lekkere burger bij Banana gegeten en wat info bij een soort VVV opgehaald. ´s Avonds heerlijk zelf spaghetti gemaakt wat goed gelukt was.
Op 12 december zijn we vroeg opgestaan om het Parque Nacional Tierra del Fuego te bezoeken. We begonnen onze dag met een trekking van ongeveer 8 kilometer door het park. Het park lag aan een groot meer waardoor we het bos regelmatig afwisselden met lopen langs de kust (met een prachtig uitzicht van besneeuwde bergtoppen). Het bos was erg gevarieerd; bomen die waren omgevallen, gebroken, scheef, recht, of dood waren. Tijdens het wandelen waren er de meest fantastische beekjes om bloemen wedstrijdjes te spelen. Allebei een keer gewonnen. Na een stuk chocoladetaart als lunch nog ongeveer 4 kilometer gelopen namen we om 17:00 uur de bus terug naar Ushuaia.
Het is vandaag een speciale dag want we zijn vandaag 5 jaar bij elkaar! We zijn inmiddels aangekomen in Ushuaia, El fin del Mundo.
Afgelopen dinsdag (9 december) moesten we om 10:00 uur uit het huisje zijn en zijn met onze backpack en al naar een internetcafé gegaan waar het zoals altijd niet in één keer lukte. Om 14:00 uur hadden we de bus naar Buenos Aires welke precies op tijd vertrok. Na ongeveer een half uur was er een wegcontrole, maar deze keer waren ze wel erg streng. Drie militairen en een drugshond betraden de bus en hielden verder alle andere auto´s op de weg ook aan. We lieten onze paspoorten zien en glimlachten heel vriendelijk; werkt altijd. Na ongeveer 19 uur rijden kwamen we veilig aan om 8:00 uur ´s ochtends op 10 december.
In Buenos Aires hebben we nog Av. de Mayo bezocht en een heerlijk kopje koffie bij café Tortoni gedronken. Dit is het oudste café van het land en is deels een soort van museum. Rond het middaguur zijn we met de taxi naar Aeroparque Jorge Newberry gegaan om aldaar naar onze derde bestemming te gaan vliegen. De vlucht had 2 uur vertraging wat best lang is voor een vlucht die maar 4 uur duurt. Met een tussenstop in Trelew en een mooie daling met prachtige bergachtige landschappen, veilig geland in het prachtige Ushuaia. Bij aankomst om ongeveer 22:40 uur was het nog steeds licht. We namen een taxi naar het hostel en ontdekte dat het hiernog een uur vroeger is dus21:40 uur.
De taxi bracht ons naar ons vijfsterren hostel Freestyle. Super ontvangst gehad van Juan en we kregen echte echte schone lakens die heerlijk zacht zijn. We zijn meteen nog even het stadje ingegaan en besloten een pizza te eten ipv een all you can eat seafood restaurant. Na een heerlijke nacht knock-out te zijn geweest lekker ontbeten en richting de haven gelopen voor onze boottour die we al in het hostel geboekt hadden.
We zaten opeen boot genaamd Tango met7personen in totaal. De gids José sprak goed Engels en Spaans en vertelde veel over de zeeleeuwen, Cormorants, aalscholvers en de planten en omgeving. De vuurtoren, het icoon van Ushuaia, natuurlijk ook gezien en nog op het middelste eiland op het Beagle Canal geweest waar de orspronkelijke inwoners de Yamana leefden. Aan de kust van het eiland en op de rotsen zaten enorm veel mosselen. Wij vroegen aan onze gids of we deze konden eten, maar hij vertelde ons het volgende. Doordat we hier dichtbij het gat in de ozonlaag zitten maakt het zeewier giftige stoffen aan die de mosselen eten. Als wij een rauwe mossel zouden eten zouden wij binnen 15 minuten dood zijn, oeps! Na 3,5 uur weer terug aan land een lekkere burger bij Banana gegeten en wat info bij een soort VVV opgehaald. ´s Avonds heerlijk zelf spaghetti gemaakt wat goed gelukt was.
Op 12 december zijn we vroeg opgestaan om het Parque Nacional Tierra del Fuego te bezoeken. We begonnen onze dag met een trekking van ongeveer 8 kilometer door het park. Het park lag aan een groot meer waardoor we het bos regelmatig afwisselden met lopen langs de kust (met een prachtig uitzicht van besneeuwde bergtoppen). Het bos was erg gevarieerd; bomen die waren omgevallen, gebroken, scheef, recht, of dood waren. Tijdens het wandelen waren er de meest fantastische beekjes om bloemen wedstrijdjes te spelen. Allebei een keer gewonnen. Na een stuk chocoladetaart als lunch nog ongeveer 4 kilometer gelopen namen we om 17:00 uur de bus terug naar Ushuaia.
We pakkenmaandag om 5:00 ´s ochtends de bus naar Punta Arenas (Chili) waar we 2 nachten zullen verblijven en grote pinguin kolonies zullen bezoeken. We zitten in hostel El Mirador. Van hier gaan we woensdag waarschijnlijk door naar Puerto Natales en vervolgens verder naar het trekking en gletsjer gebied tussen El Calafate en El Chalten.
Puerto Iguazu; 250 Cataratas oftewel veel watergeweld!
Vanuit BA vertrokken we met onze semi-cama (luxer als een Nederlandse reisbus) naar Puerto Iguazu. Na een 19 uur durende rit kwamen we aan op onze tweede bestemming.
De busrit op zich maakte al een grote impact op ons. We waren net een beetje gewend aan de metropool; nu kregen we onderweg de mooie Argentijnse natuur te zien. Rond 17:00 uur vertrokken we via de buitenwijken van BA richting de cataratas. Onderweg zagen we indrukwekkende rode grond, gele uitgestrekte velden (zoals in Autralië, denken we), vele felle kleuren groen gewas en uiteraard een prachtige zonsondergang. O ja, en de vele koeien en paarden die vaak los rondliepen.
Eenmaal aangekomen bij het Hostel Sweet Hostel namen we eerst een duik in het zwembad dat bij het hostel zat, heerlijk! Toen onze 2-persoonskamer met eigen badkamer ingericht en even languit op bed gelegen. Nadat we kort het dorpje hadden verkend namen we ´s avonds deel aan de BBQ van het hostel. Het vele vlees en de salade smaakten steeds naar meer en we leerden die avond veel mensen kennen, erg gezellig. Daarna snel naar bed om ons fysiek voor te bereiden op een warme-waterval-dag.
´s Ochtends werden we door de drie Nederlandse jongens die we tijdens de BBQ hadden ontmoet gevraagd om mee te gaan met een helikoptervlucht over de falls. Na korte twijfel stemden wij graag in, en zeker geen spijt gehad van deze beslissing. We zouden de helikopterlvucht vanaf de Braziliaanse kant nemen. Niña, van het hostel, had ons ook al aangeraden om eerste de Braziliaanse kant te bekijken voor het overzicht en later de Argentijnse voor de close-ups. Na een klein akefietje met de taxichauffeur konden we de helikopter in. En WOW, wat een ervaring is dat. Vogelvrij vlieg je over het hele gebied waar je (een beetje) doorkrijgt waar al dat watergeweld vandaan komt. De watervallen waren goed te zien en de ervaring was super.
Daarna liepen we het park in om aldaar te genieten van de watervallen, de jungle en de vele (wilde) dieren die daar rondliepen. De foto´s vertellen de rest. ´s Avonds nog lekker uit eten geweest met z´n allen.
De tweede dag bezochten we de Argentijnse kant om van heel dichtbij de cataratas vast te leggen in onze herinnering. Met z´n 2´en liepen we het park in. We werden bijna direct aangesproken door een ranger die ons de weg wilde wijzen. Hij vertelde ons hoe we het best de tour konden lopen en waar we de beste foto´s konden schieten. We waren mooi op tijd in het park, waardoor we op sommige momenten het park eventjes voor ons alleen hadden.
De watervallen en alles eromheen hebben een enorme impact op ons gemaakt. Wat een kracht heeft water, incroyable! Het water varieerde van groenkleurig tot helemaal wit als sneeuw en alles wat daar tussen zit. Om een goede indruk te krijgen van al het watergeweld hebben we een filmpje gemaakt. De honderden (416) foto´s laten daarnaast ook deinmens grote jungleen beesten zien.
Over 1,5 uur reizen we met de bus terug richting BA, vanwaar we met het vliegtuig doorvliegen naar onze 3e bestemming; Ushuaia, de meest zuidelijke stad ter wereld, waar we morgen 20:00 plaatselijke tijd aan zullen komen!